Η από καρδιάς επιστολή του Κολοτσίνι
Ο Φαμπρίσιο Κολοτσίνι έγραψε επιστολή προς τον κόσμο της Νιούκαστλ για να εξηγήσει τους λόγους της αποχώρησής του, οι οποίοι είναι οικογενειακοί αλλά επικεντρώνονται σε μεγάλο κομμάτι και στην αδυναμία κατάκτησης ενός τροπαίου σε αυτά τα οκτώ χρόνια παρουσίας στον σύλλογο, γράφοντας φυσικά από τα βάθη της καρδιάς του...
«Αγαπητοί φίλοι.
Γράφω σε εσάς, φίλοι μου, και γενικά σε όλους όσους αποτέλεσαν κομμάτι του ταξιδιού μου σε αυτόν τον μεγάλο σύλλογο, θέλοντας να σας πω ότι ήταν προνόμιο που αποτελέσατε κομμάτι της καρδιάς μου.
Σε όλους του προπονητές και τους παίκτες που ήταν δίπλα μου και σε όλους όσους μας συντρόφευαν σε κάθε γήπεδο. Σε όλους τους ανθρώπους που είχα την ευκαιρία να βγάλω μια φωτογραφία και σε όλους που τραγούδησαν ένα ιδιαίτερο σύνθημα και μου έδωσαν την καρδιά τους.
Με βοηθήσατε να ενσωματωθώ εδώ και με κάνατε να νιώθω ευπρόσδεκτος και τόσο χαρούμενος. Ανοίξατε την πόρτα του σπιτιού σας και της καρδιάς σας όταν οι αγαπημένοι μου ήταν μακριά. Η λίστα μπορεί να συνεχίζεται για πολλή ώρα, αλλά μπορώ να συνοψίσω. Αυτό το μήνυμα είναι για όσους έχουν μαύρο και άσπρο χρώμα στις φλέβες τους.
Πραγματικά, πάντα ένιωθα πολύ καλά στον σύλλογο και σε αυτήν την όμορφη πόλη. Αλλά θα ήθελα να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στο προσωπικό όλων αυτών των ετών. Τους σεφ, τους φυσικοθεραπευτές, τους γιατρούς, τους μασέρ, τους ανθρώπους για τις φανέλες, τους καθαριστές, το προσωπικό ασφαλείας, τα Μέσα, τους αναλυτές των βίντεο, τους υπεύθυνους για το χορτάρι, τις καθαρίστριες και τους γραμματείς.
Κάνω αυτήν την αναφορά γιατί απ' έξω είναι εύκολο να βλέπεις μόνο το παιχνίδι και τους ποδοσφαιριστές χωρίς να καταλαβαίνεις την προσπάθεια που κάνουν και το πως αισθάνονται, το συναίσθημα, το ενδιαφέρον και την αγάπη που καταβάλουν σε καθημερινή βάση. Αυτοί ήταν που με βοήθησαν να προσαρμοστώ και το έκαναν ευκολότερο έχοντας τόσους αγαπημένους μου μακριά. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων.
Μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω ότι μια επιστολή ίσως να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις αντίο, αλλά θέλω να το κάνω για να με καταλάβει ο κόσμος καλύτερα.
Πέρασα την μισή μου καριέρα εδώ και είχα καλές και κακές στιγμές. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάρω κάποιον τίτλο, κάτι το οποίο ονειρευόμουν πως θα καταφέρω. Και σε αυτήν την τελευταία χρονιά ο σύλλογος και οι παίκτες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και αυτός ήταν και ο λόγος που χάσαμε την παραμονή στην Πρέμιερ Λιγκ.
Σήμερα παίρνω την απόφαση να φύγω, και έπαιξαν αρκετοί παράγοντες ρόλο σε αυτό, αλλά σίγουρα ένας από αυτούς δεν ήταν ότι δεν θέλω να παίξω στην Τσάμπιονσιπ. Όπως έδειξα και την τελευταία φορά σε ανάλογη περίπτωση, ακόμη κι όταν σκεφτόμουν ότι είχα ένα Μουντιάλ μπροστά μου, ήθελα να μείνω στον σύλλογο. Ένας από τους κύριους λόγους είναι πως σκέφτηκα ότι ίσως έχει έρθει ο καιρός να έρθουν καινούργιοι παίκτες με τις ίδιες επιθυμίες και να κάνουν αυτό που δεν κατάφερα. Να πάρουν ένα τρόπαιο για τον σύλλογο. Φεύγω για λογικές αιτίες, όχι για λόγους φυσικής κατάστασης. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσω.
Ακόμη ένας σημαντικός λόγος είναι τα παιδιά μου. Ζούνε στην Αργεντινή εδώ και μερικά χρόνια, μετακομίζοντας εκεί όταν ήταν πιο μικρά. Πιστεύω πως η παρουσία του πατέρα τους θα τους βοηθήσει να πάρουν ένα υγιές μονοπάτι στην ζωή. Θέλω να απολαύσω την οικογένεια και τους φίλους μου γιατί έφυγα από την Αργεντινή στα 17.
Πιστεύω επίσης, χωρίς καμία αμφιβολία, πως θα καταλάβετε ότι σε μια πόλη που αγαπά και αναπνέει για το ποδόσφαιρο εγώ έφτασα τα 34. Νιώθω καλά όσον αφορά την φυσική μου κατάσταση και ανυπομονώ να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Η μέρα που θα επέστρεφα στην mi gran guerido (μεγάλη μου αγάπη) Σαν Λορένσο, το σπίτι μου, έπρεπε να έρθει.
Αξίζει τον σεβασμό μου. Αξίζει να επιστρέψω ενώ μπορώ ακόμη να προσφέρω και ευελπιστώ ότι μπορώ να το κάνω. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε γιατί ως οπαδός του συλλόγου πάντα ήθελα από τους παίκτες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να δίνουν χαρά στον κόσμο.
Αυτοί ήταν οι λόγοι μου. Δεν θα ήθελα, μετά από τόσα χρόνια μακριά από τα παιδιά μου, να παίζω εδώ χωρίς να είμαι 100% συγκεντρωμένος. Αλλά δεν φεύγω μόνο γι' αυτό. Το ότι δεν κατέκτησα κανέναν τίτλο σε τόσα χρόνια, έπαιξε τον ρόλο του.
Τα χρόνια που μου μένουν στον χώρο είναι μετρημένα. Θα συνεχίσω όμως να ασχολούμαι με το άθλημα και μετά το τέλος της καριέρας μου. Θα προετοιμάσω τον εαυτό μου και θα δουλέψω ώστε να προσπαθήσω να καταφέρω ως προπονητής αυτά που δεν κατάφερα ως παίκτης.
Ίσως μια μέρα επιστρέψω και συνεισφέρω στην κατάκτηση ενός τίτλου γι' αυτόν τον σύλλογο και τους καλύτερους οπαδούς της Αγγλίας. Με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς γιατί επιστρέφω σπίτι μου, αλλά και λύπης γιατί αφήνω το πιο σημαντικό κεφάλαιο της καριέρας μου, θα ήθελα να πω αντίο για την ώρα. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε να αναπτυχθώ ως ποδοσφαιριστής και κυρίως ως άνθρωπος.
Φαμπρίσιο».
