 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
Έφτασε λοιπόν. Από τη Βραζιλία και τη νίκη της Γερμανίας με το γκολ του Γκέτσε επί της Αργεντινής πέρασαν και πάλι τα τέσσερα χρόνια που μας χώριζαν ανάμεσα στα Μουντιάλ. Οι άνθρωποι, έλεγε ο Όλιβερ Χολμς, δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνάνε αλλά γερνάνε επειδή ακριβώς σταματούν να παίζουν! Γράφει για ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Πάνε 52 χρόνια από τότε που ο Μπόμπι Μουρ σήκωνε ψηλά το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ στη μια και μοναδική μεγάλη στιγμή των Άγγλων στη διαδρομή των Μουντιάλ και ρεαλιστικά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ξανά σύντομα... Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Αν πρέπει να σκεφτώ έναν αρχηγό που θα σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο στον τελικό της Μόσχας το μυαλό μου δεν πηγαίνει σε κανέναν άλλον από τον Ινιέστα. Αυτή η Ισπανία έχει σπουδαίο ρόστερ, διαθέτει εμπειρία, πολλή ποιότητα, αλλά πάνω απ’ όλα μενταλιτέ νικητή. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Βλέποντας τη Βραζιλία στο ματς του Άνφιλντ με την Κροατία σκέφτηκα πως αν ήμουν αντίπαλος τους θα φοβόμουν πολύ! Γιατί μετά από εκείνο το 1-7 με τη Γερμανία το 2014, η ομάδα έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτό τον κόσμο και επίσης πως ακόμα και για μία εθνική ομάδα με τόσο βαριά φανέλα ο διασυρμός σε αυτό το επίπεδο είναι μόνο ένα κακό εικοσάλεπτο μακριά! Γράφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Ήταν τέτοιες μέρες πριν από 24 χρόνια, όταν η Ελλάδα, αν και έμοιαζε με ψέμα, έπαιρνε μέρος σε Μουντιάλ... μπορεί να εξελίχτηκε σε εφιάλτη όμως προσωπικά εκείνη η αμερικανική εμπειρία μου μένει χαραγμένη στο μυαλό! Και για ένα επιπλέον λόγο....Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος για το Παγκόσμιο Κύπελλο που έχει χαραχτεί στη μνήμη του!
Η αποχώρηση του Ζινεντίν Ζιντάν μπορεί να ξάφνιασε ωστόσο για οποιονδήποτε γνωρίζει την προϊστορία της Ρεάλ Μαδρίτης με τους προπονητές δεν θα έπρεπε να είναι τόσο ξαφνικό. Και τώρα το ερώτημα είναι ποιος θα τον διαδεχθεί με τον Ποτσετίνο να αποτελεί την καλύτερη επιλογή. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Στο άκουσμα της λέξης «Χέιζελ» το ανθρώπινο μυαλό σταματά στο νούμερο 39: τόσοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στο γήπεδο των Βρυξελλών με όλα αυτά που εξελίχτηκαν πριν την έναρξη του 30ου τελικού της διοργάνωσης ανάμεσα σε Γιουβέντους και Λίβερπουλ στις 29 Μαΐου του 1985. Γράφει για τη πιο μαύρη νύχτα ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Σε αυτό το διάστημα από το 2013-14 που η Ρεάλ Μαδρίτης γιγάντωσε ξανά το μύθο της κατακτώντας τρία σερί τρόπαια στο UEFA Champions League (και τέσσερα σε πέντε σεζόν) η Λίβερπουλ μπόρεσε να κλείσει τη ψαλίδα από έβδομη στην Premier League σε φιναλίστ στο ποιο σπουδαίο θεσμό. Και από αυτή την ήττα στο Κίεβο οφείλει να μάθει πολλά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ξημερώνοντας η μέρα του τελικού του UEFA Champions League, κάθε χρόνο, νοιώθω όπως τα παιδιά τα Χριστούγεννα. Με τη προσμονή να είναι τεράστια εδώ στο Κίεβο για ένα σπουδαίο ματς ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης, που κυνηγά το απίθανο σερί με τρίτο τρόπαιο και της Λίβερπουλ που κάνει επανεμφάνιση ύστερα από 11 χρόνια. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος που θα περιγράψει για τη COSMOTE TV το ματς απόψε.
Είναι μία από τις πιο ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες, με πρωταγωνιστή ένα παιδί που ούτε φαντάζονται πως το επίσημο αγωνιστικό του ντεμπούτο θα γινόταν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και μαζί μια ιστορική ομάδα θα κατακτούσε το σπουδαιότερο τρόπαιο. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος γράφει για την απίθανη ιστορία της Αστον Βίλα που το 1982 νίκησε τη Μπάγερν και πήρε το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης αλλά πέντε χρόνια μετά είχε υποβιβαστεί!
