Ο Βενγκέρ είναι πια μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του!
Η εικόνα του να πιάνει το κεφάλι και να μην πιστεύει αυτό που βλέπει ήταν τόσο χαρακτηριστική στο Σάββατο στο Ανφιλντ, που μιλούσε από μόνη της λέγοντας χιλιάδες λέξεις! Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος προσπαθεί να καταλάβει για το αν πρέπει να αποφασίσει ο Βενγκέρ πως ο κύκλος έκλεισε μετά από 21 χρόνια!
Για ένα ακόμα ματς εκτός έδρας, η Αρσεναλ απέναντι σε αντίπαλο με βαριά φανέλα και όνομα δεν μπόρεσε να πάρει νίκη ανεβάζοντας σε 25 μήνες την αναμονή! Ηταν Γενάρης του 2015 όταν η επικράτηση επί της Σίτι στο Etihad με 2-0 είχε φέρει χαμόγελα στους φίλους των gunners. Από τότε κάθε επίσκεψη στο Στάμφορντ Μπριτζ, στο Ολντ Τράφορντ,, στο Ανφιλντ, στο Etihad δεν συνοδεύεται από νίκη και συνήθως μάλιστα είναι ήττα! Ο κόσμος κοίταζε αποσβολωμένος το Σάββατο με τον Αλέξις Σάντσες στον πάγκο και μία Αρσεναλ χλωμή και αναιμική να μην μπορεί ούτε να κλωτσήσει τους παίκτες του Κλοπ! Μόλις μπήκε ο Χιλιανός στο δεύτερο ημίχρονο, η Αρσεναλ μείωσε και αμέσως έμοιαζε ένα άλλο ματς! Ο ίδιος ο Κλοπ με την παρορμητικότητα που τον διακρίνει στις δηλώσεις είπε πως τα πρώτα πέντε λεπτά που μπήκε ο Αλέξις στον αγωνιστικό χώρο «τα αισθάνθηκα σαν να ήταν πενήντα» δείγμα του πόσο μεγάλη πίεση έφερε στη Λίβερπουλ ο Χιλιανός που είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης που έχει η Αρσεναλ!
Οι σκέψεις αρχικά ήταν μήπως είχε κάποιο πρόβλημα αλλά όπως φάνηκε από τον τρόπο που αγωνίστηκε μπαίνοντας τίποτε δεν τον ενοχλούσε. Άλλη σκέψη ήταν πως τον ξεκουράζει, και σκέφτεσαι αμέσως από τι; Για να είναι φρέσκος στη ρεβάνς με τη Μπάγερν όπου πιθανότητες ανατροπής του 5-1 είναι λιγότερες και από το να ξαναπάρει η Λέστερ, του χρόνου, τον τίτλο; Και να που βγαίνει το ρεπορτάζ χτες και αποκαλύπτεται πως ο Αλέξις δημιούργησε πρόβλημα στην προπόνηση και για αυτό ο Βενγκέρ προτίμησε να τον «τιμωρήσει» αφήνοντας τον εκτός ενδεκάδας, αλλά σε εκείνη την περίπτωση ποιόν (στα αλήθεια) έβαλε σε δύσκολη θέση; Την ίδια την ομάδα του!
Δυστυχώς για τον Αλσατό ο χρόνος στην κλεψύθρα τελειώνει. Ο άνθρωπος που την 1η Οκτωβρίου του 1996, τη μέρα που υπέγραφε δηλαδή, μία εφημερίδα έβαλε ως τίτλο το απίθανο «ARSENE WHO? και οι παίκτες είδαν έναν Γάλλο με ύφος δασκάλου και με γυαλάκια, μακριά από το κλασσικό στυλ που θα περίμενε κανείς να αναλάβει μάνατζερ σε μία αγγλική ομάδα, πρόσφερε πολλά ωστόσο είναι πια πάρα πολύ δύσκολη η παραμονή του. Ναι, φυσικά θα αποφασίσει ο ίδιος πότε θα φύγει γιατί κανείς δεν πρόκειται να του πει από τη διοίκηση «φύγε» όμως όσο μένει η υστεροφημία του τσαλακώνεται κι άλλο!
Η ιστορία έχει ήδη αποτιμήσει την προσφορά του. Αν και προερχόταν από την Ιαπωνία, ως προηγούμενη δουλειά κατάφερε μέσα σε να αλλάξει την εικόνα της Αρσεναλ, από το βαρετό και μονόχνωτο τρόπο παιχνιδιού σε ένα σύγχρονο και πολύ αρεστό στο μάτι στυλ. Ηταν άλλωστε αυτός που κατάφερε και κάτι άλλο: να βοηθήσει καταλυτικά στην αλλαγή ολόκληρης της φιλοσοφίας του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Ο Αρσέν Βενγκέρ ήταν ο άνθρωπος που διαφοροποίησε το πώς οι Αγγλοι βλέπουν τους ξένους προπονητές. Τότε οι πιο έγκυροι αρθρογράφοι, έγραφαν πως είναι αδύνατο να μπορέσει μία ομάδα να πετύχει υψηλούς στόχους με ξένο προπονητή. Τά τελευταία χρόνια γράφουν το ακριβώς αντίθετο, επιμένοντας πως κανείς Αγγλος τεχνικός δεν είναι σε θέση να πετύχει ότι ο Βενγκέρ ή ο Μουρίνιο!
Αν πάντως αντιληφθεί κανείς πόσο πολύ άλλαξε ο Βενγκέρ τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο οι Αγγλοι, θα συνειδητοποιήσει πως επέβαλλε ουσιαστικά μία νέα κουλτούρα! Το ωραίο σαν έννοια για τον μέσο Βρετανό οπαδό ήταν η δύναμη, το πάθος, η υπερβολική ορμή και η ταχύτητα στο ματς. Ο Αλσατός κατάφερε με τα χρόνια να αλλάξει την οπτική γωνία. Η ταχύτητα είναι το μόνο που δεν άλλαξε όμως έβαλε μέσα στην καθημερινότητα πράγματα που η Αρσεναλ για παράδειγμα αγνοούσε για δεκαετίες: το passing game, την υπομονή στην εκδήλωση της επίθεσης, την κάθετη μπαλιά. Τα συνδύασε με μία ξεκάθαρη επιθυμία να παίρνεις αποτέλεσμα δια της επιβολής του ρυθμού σου στον αντίπαλο και όχι όπως έκαναν επί χρόνια με τον Τζορτζ Γκρέιαμ στον πάγκο οι «κανιονιέρηδες» με αμυντικό παιχνίδι μακρινές μπαλιές και αντεπιθέσεις.
Τα τελευταία χρόνια έχασε όμως και αυτό που τον ξεχώριζε από οποιονδήποτε άλλο τεχνικό σε μεγάλη ομάδα: ο τρόπος του να δουλεύει με τις ακαδημίες «αδυνάτισε». Δεν φοβήθηκε ποτέ να δώσει ευκαιρία σε μικρό αλλά τα τελευταία χρόνια αυτοί οι μικροί (όπως ο Ιγουόμπι) δεν μπορούν να κάνουν πια τη διαφορά! Κάποτε πήρε τον 16χρονο Σεσκ Φάμπρεγκας το 2004 και τον έβαλε να αντικαταστήσει ολόκληρο Πατρίκ Βιειρά. Εγινε ο νεότερος Ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ, σκοράροντας με την Ρόζενμποργκ, και μόλις ο Βενγκέρ ολοκλήρωσε την πώληση του Βιειρά στην Γιουβέντους τον έκανε βασικό. Το ίδιο έγινε κατά καιρούς με τον Σονγκ, τον Ντιαμπί, τον Εμπουέ, ενώ έτσι σε μία νύχτα έκανε βασικό τον Ασλει Κόουλ, πριν από ματς με την Μπάγερν, τον Σεντέρος πριν από ντέρμπι με την Τότεναμ. Τώρα ούτε αυτό όμως θα φάνταζε πια αρκετό στους οπαδούς που νιοώθουν πως η ομάδα διακατέχεται από μία νοοτροπία «μην μας κουράζετε με απαιτήσεις»!
Ο προπονητής που το 1999 προχώρησε στην απόκτηση του Ανρί από την Γιουβέντους όπου βολόδερνε σαν εξτρέμ και τον μετέτρεψε στον πληρέστερο κυνηγό του κόσμου, τα τελευταία χρόνια ξαφνιάζει με τις λάθος επιλογές του!
Ο Βενγκέρ περνώντας το κατώφλι του «Χάιμπουρι» το 1996 δεν αντικαθιστούσε μόνο έναν ξεπερασμένο προπονητή τον Μπρους Ρίοκ, αλλά ταυτόχρονα χάραζε και την στρατηγική της μετατροπής μία ομάδας με ποδόσφαιρο τόσο βαρετό όσο και το να βλέπεις βάρκες να κουνιούνται σε λιμάνι! Η Αρσεναλ του 1996 με την Αρσεναλ του 2017 απέχουν σε νοοτροπία και σε λογική όχι 21 χρόνια αλλά έναν αιώνα! Ομως τα ρεκόρ που έκανε οι τίτλοι που έφερε, τα 49 ματς των invincible που έκαναν όλο τον κόσμο να παραμιλά, έγιναν μία κληρονομιά που για τον ίδιο τον Βενγκέρ, μοιάζει με θηλιά! Οι τρεις τίτλοι πρωταθλήματος, τα δύο νταμπλ, τα έξι Κύπελλα Αγγλίας όχι μόνο δεν είναι αμελητέα ποσότητα αλλά οι νεότεροι ξεχνούν πως ποτέ η Αρσεναλ (ιστορικά) δεν κατακτούσε πιο συχνά τρόπαια από την εποχή Βενγκέρ! Και φυσικά η μοναδική της παρουσία στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006 ήρθε επί των ημερών του. Η σταθερότητα να τερματίζει η Αρσεναλ στην πρώτη τετράδα -κάθε χρόνο από το 1996 που έφτασε στο Βόρειο Λονδίνο- θεωρείται πια κάτι δεδομένο, αλλά πάλι ιστορικά πόσοι γνωρίζουν από το 1960 μέχρι το 1996 που ήρθε ο Αλσατός μόλις δέκα σεζόν από τις 37 είχε κατορθώσει κάτι αντίστοιχο;
Φυσικά υπάρχει γκρίνια πάντως και αυτό είναι που σιγά σιγά του πριονίζει την καρέκλα. Περισσότερο γιατί ο κόσμος νοιώθει πως οι άλλοι κάνουν βήματα μπροστά, η Λίβερπουλ με τον Κλοπ, η Σίτι με τον Πεπ, η Τότεναμ με τον Ποτσετίνο, η Γιουνάιτεντ έχοντας τον Μουρίνιο και φυσικά η Τσέλσι που ήδη με τον Κόντε έκανε άλματα! Οι φίλοι της Αρσεναλ θεωρούν πως ο κύκλος έκλεισε και πιθανότατα έχουν δίκιο αφού πια ο Αρσέν Βενγκέρ είναι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση! Ομως η λογική λέει πως αν μία ομάδα αποφασίσει να αλλάξει ένα τόσο εμβληματικό προπονητή οφείλει να είναι έτοιμη για το σοκ της μεταβατικής περιόδου! Μπορεί να είναι καλύτερη η νέα εποχή μπορεί όμως (όπως βίωσε ήδη η Γιουνάιτεντ) να είναι επώδυνη! Λένε οι Κινέζοι πως πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να πραγματοποιηθεί! Αυτό είναι τροφή για σκέψη....
