Ο Ρούνεϊ υπήρξε για την εθνική παράδειγμα προς μίμηση!
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Γουέιν Ρούνεϊ να παίζει... Ήταν ένας αντρας ανάμεσα σε μικρά παιδιά και δεν μπορούσες να μην αναρωτηθείς αν αυτό θα αποτελούσε το τελευταίο κομμάτι του παζλ που θα οδηγούσε ψηλά την εθνική Αγγλίας. Γραφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Ομολογώ πως με ξάφνιασε με το αντίο στη εθνική ο Ρούνεϊ γιατί περίμενα να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια τώρα που γύρισε στην Εβερτον και ξανανοιώθει σημαντικός. Τουλάχιστον να κυνηγούσε τη πιθανότητα της συμμετοχής στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του στη Ρωσία. Φαίνεται όμως πως ο ίδιος δεν θέλει να ξαναμπεί σε τέτοια ψυχική δοκιμασία και δεν τον αδικώ!
Τον είχα παρατηρήσει πολύ πριν ασχοληθεί μαζί του όλος ο κόσμος με το περιβόητο γκολ τον Οκτώβριο του 2002, εναντίον της Αρσεναλ που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του! Ηταν μία διπλή κόντρα της Έβερτον με την Άστον Βίλα στον τελικό του Κυπέλλου Νέων, έξι μήνες πριν και τον απόλαυσα να διαλύει την άμυνα των «Βίλανς» με τη σωματοδομή άνδρα που έκανε πλάκα σε μικρότερους! Ήταν η εποχή που δημοσιεύματα έκαναν την εμφάνιση τους για έναν νεαρό που έσπαγε τα ρεκόρ του μυθικού για τους «εβερτόνιανς», Τζο Ρόιλ. Είχα βρεθεί τότε στη Γλάσκώβη για λογαριασμό του MEGA για να περιγράψω τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Ρεάλ και τη Λεβερκούζεν και θυμάμαι την έκπληξη του Αλέξη Σπυρόπουλου όταν του είπα πως θα μείνω στο ξενοδοχείο για να δω Άστον Βίλα- Εβερτον για το Κύπελλο Νέων! Όμως η περιέργεια μου να παρακολουθήσω αυτόν το περίφημο πιτσιρικά, τον Ρούνει με ιντρίγκαρε! Ηταν μόλις 16 ετών αλλά ένοιωθες πως έβλεπες σκηνές από το μέλλον!
Επιστρέφοντας, είχα πει στον (τότε διευθυντή τα εφημερίδας GOAL) Χάρη Ξύδη πως θα γράψω για τον «άγνωστο Ρούνεϊ» υπογραμμίζοντας πως είναι γεννημένος για πρωταγωνιστής και κάποιοι φίλοι μου έκαναν πλάκα λέγοντας πως είμαι υπερβολικός. Ηταν η εποχή που ο Μάικλ Οουεν ήταν ο κάτοχος της Χρυσής Μπάλας, ο Στίβεν Τζέραρντ έκανε τα πρώτα σπουδαία ματς του με την φανέλα της Λίβερπουλ, ο Φρανκ Λάμπαρντ άρχιζε να δείχνει σε όλους την ικανότητα του στα χαφ της Τσέλσι, ο Άσλεϊ Κόουλ διαισθανόσουν πως θα είναι για χρόνια ο κορυφαίος αριστερός μπακ στο νησί και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ με τον Πολ Σκόουλς κατακτούσαν τίτλους με την Γιουνάιτεντ και η αξία τους ανέβαινε διαρκώς. Αν πρόσθετες και τον Σολ Κάμπελ, τον Ρίο Φέρντιναντ και τον Ντέιβιντ Σίμαν που με την Άρσεναλ ήταν ανίκητος, η εθνική Αγγλίας υπό τον Σβεν Γκόραν Ερικσον έδειχνε έτοιμη τουλάχιστον στο EURO του 2004 να κάνει την υπέρβαση. Η συνέχεια ωστόσο είναι γνωστή με την Αγγλία τόσο τότε, όσο και δύο χρόνια μετά στην Γερμανία για το Μουντιάλ να μένει έξω στα προημιτελικά χωρίς να είναι χειρότερη από την Πορτογαλία χάνοντας στα πέναλτι! Μάλιστα ο Ρούνεϊ με την αποβολή του στο ματς του 2006, χρεώθηκε και την ήττα…
Αντίθετα με τον Μπέκαμ και το φάουλ με την Ελλάδα ή τον Οουεν και το σόλο γκολ με την Αργεντινή, τον Σίρερ και τα γκολ με την Ολλανδία, τον Τζίμι Γκριβς και το χατ-τρικ με την Σκωτία ή τον Τσάρλτον που έβαζε γκολ από τριάντα μέτρα και τον Λίνεκερ που σημείωσε κάποτε τέσσερα γκολ μέσα στην έδρα της Ισπανίας, ο Γουέιν Ρούνεϊ θα αναφέρεται ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής και τέρμα!
Σπάνια θα θυμηθεί κάποιος ένα από τα 53 γκολ του στις 119 εμφανίσεις με το εθνόσημο σε αντίθεση με ένα σωρό σημαντικά γκολ με τη Γιουνάιτεντ ή την Εβερτον! Και μάλιστα όχι μία ή δύο, αλλά πενήντα μεγάλες του στιγμές με την φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αφού ακόμη και το γκολ εναντίον της Στόουκ με το οποίο έβαλε στο χρονοντούλαπο το στοιχειωμένο ρεκόρ του Σερ Μπόμπι Τσάρλτον ήρθε με ένα εντυπωσιακό φάουλ και στο τελευταίο λεπτό!
Αντίθετα το άλλο ρεκόρ του σερ Μπόμπι των 49 γκολ με την εθνική ομάδα το ’σπασε με πέναλτι εναντίον της Ελβετίας σε ένα διαδικαστικό ματς προκριματικών. Και παρότι στο μέλλον το όνομα του δεν πρόκειται να έχει την ίδια αποδοχή, όχι μόνο με τον Τσάρλτον αλλά και άλλων όπως του Χαρστ, του Μπόμπι Μουρ, του Λίνεκερ ακόμη και του Τζίμι Γκριβς, η ουσία είναι πως όποτε τα τελευταία χρόνια τον χρειάστηκε η χώρα του, ήταν εκεί! Στο Κίεβο, στην Ποντγκόριτσα, στην Βαρσοβία, στη Βασιλεία, ο Ρούνεϊ σκόραρε στα ματς που είχε σημασία.
Ναι, ελάχιστα από αυτά τα 53 γκολ κάποιος θα τα θυμάται στο μέλλον. Από το πρώτο του στα Σκόπια τον Σεπτέμβρη του 2003 μέχρι το τελευταίο, ο Ρούνεϊ δεν σκόραρε γκολ που μένουν αξέχαστα ωστόσο πάντα ήταν παρών .
Σε συλλογικό επίπεδο ό,τι υπήρχε για να κατακτήσει το πέτυχε! Πέντε τίτλοι πρωταθλήματος και ένα Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ακόμα και το Γιουρόπα Λιγκ δεν είναι αμελητέες ποσότητες και η αλήθεια είναι πως σπάνια Άγγλος παίκτης κατέκτησε τόσα πολλά. Ο κόσμος πάντα ήταν άδικος μαζί του έχω την εντύπωση και η πικρή αλήθεια είναι πως η ιστορία - το έχω ξαναγράψει - θα είναι πολύ πιο επιεικής μαζί του σε δέκα, τριάντα και πενήντα χρόνια όταν θα αναφέρεται κάποιος στο όνομα του από ότι είναι τώρα ο μέσος οπαδός!
Και είναι πράγματι κρίμα, γιατί υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση η συμπεριφορά του!
