Βγάζει χαρακτήρα παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο
Υπάρχουν βραδιές που για να προκριθείς δεν αρκούν οι πανάκριβοι ποδοσφαιριστές, οι καλές τακτικές και οι εξαιρετικοί προπονητές αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζονται καρδιά και εμπειρία. Γράφει Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Όταν κοντράρονται, μια ομάδα που χτίστηκε δέκα χρόνια τώρα μπαίνοντας στην ποδοσφαιρική ευρωπαϊκή ελίτ με τα χρήματα ενός Ρώσου ολιγάρχη, με το πιο καινούριο μέλος αυτού του κλαμπ που μόλις σε δύο χρόνια έχει ξοδέψει 300 εκ. ευρώ με τα χρήματα που επενδύθηκαν από το Κατάρ, τότε καταλαβαίνει κανείς πως οι λεπτομέρειες στις οποίες θα κριθεί μια τέτοια τιτανομαχία είναι οριακές.
Η Τσέλσι σε αυτό το επίπεδο έχει το know how αφού διεκδικούσε τον 7ο ημιτελικό της σε 11 χρόνια, έχοντας μάλιστα προπονητή, αυτόν που δεν έχει αποκλειστεί ποτέ στην καριέρα του σε προημιτελική φάση. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι η Παρί θα χρειαζόταν περισσότερα πράγματα από το σημαντικό αβαντάζ του 3-1 για να καταφέρει να είναι εκείνη που θα πάει για πρώτη φορά από το 1995 στους «4», αφήνοντας εκτός του συγκρότημα του Ζοσέ Μουρίνιο.
Και όταν της λείπει ο άνθρωπος των 40 γκολ σε μια σεζόν - που κακά τα ψέματα την ανέβασε επίπεδο – όπως είναι ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, τότε η τύχη είναι απαραίτητο να σου κλείσει το μάτι στις φάσεις που σχεδόν πάντα σε τέτοιου τύπου παιχνίδια σου παρουσιάζονται. Όμως ο Έντισον Καβάνι των 50 εκ. και ο Εζεκίελ Λαβέτσι του εκπληκτικού πρώτου αγώνα, ξαναέζησαν τον εφιάλτη του 2012, όταν είχαν αποκλειστεί με τη φανέλα της Νάπολι στο ίδιο γήπεδο.
Η Τσέλσι αν και έχασε νωρίς τον Έντεν Αζάρ, τον σημαντικότερο ίσως παίκτη της στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού της, ήταν αυτή που επιστράτευσε όλες τις παλιές αρχές του αγγλικού ποδοσφαίρου. Την καρδιά, την υπερπροσπάθεια και τελικά αυτό που βάρυνε σε τελική τη ζυγαριά της πρόκρισης, τη συσσωρευμένη εμπειρία των σημαντικών ποδοσφαιριστών της σε αυτό το επίπεδο.
Από το μυαλό που είχε όσο άντεχαν τα πόδια του ο Φρανκ Λάμπαρντ, μέχρι το κορυφαίο παιχνίδι της σεζόν του Τζον Τέρι, την απόκρουση του Πετρ Τσεχ στο τελευταίο λεπτό, όλες τις επιλογές των Κέιχιλ, Ιβάνοβιτς και Λουίζ στις κρίσιμες στιγμές του ματς, οι «μπλε» ευτύχησαν να προκριθούν αν και προς το τέλος του ματς, το στιλ του θύμισε περισσότερο ομάδα του Τόνι Πιούλις και λιγότερο του Μουρίνιο.Δείγμα μάλιστα του πόσο άλλαξε η νοοτροπία με την επιστροφή του Μουρίνιο, αποτελεί η διάθεση των Γουίλιαν και Οσκαρ να μαρκάρουν εκτός από το να οργανώσουν!
Ο Σίρλε με γκολ βγαλμένο από τα εγχειρίδια των πλαγίων άουτ της Στόουκ και ο ξεχασμένος Ντεμπά Μπα, με γκολ από τις εποχές της δεκαετίας του ’70 στο αγγλικό ποδόσφαιρο, υπενθύμισαν πως δεν υπάρχει μόνο το παιχνίδι κατοχής, η κυκλοφορία της μπάλας, το τίκι-τάκα αλλά η ουσία είναι η μπάλα να μπει στα δίχτυα.
Τώρα, τι μπορεί να κάνει αυτή η Τσέλσι στα ημιτελικά παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό όμως κάθε φορά που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο αυτή η συγκεκριμένη ομάδα, έχει μέσα στο DNA της ριζωμένο το να παλεύει και κόντρα στις αντιξοότητες. Το έκανε το 2012 με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Μπάγερν και τώρα που στον πάγκο της είναι ξανά ο Μουρίνιο, όποιος θελήσει να ποντάρει χωρίς να το ξανασκεφτεί εναντίον της, είναι πολύ πιθανό να το μετανιώσει.
