Στην ήττα μαθαίνεις περισσότερα από τις νίκες!
Δεν μπορείς να πετάξεις κάτι μέσα από έναν τοίχο, αλλά κάλλιστα μπορείς να το περάσεις από πάνω του, λέει μία κινέζικη παροιμία. Ο Μπρένταν Ρότζερς οφείλει να σκύψει πάνω απο τα αίτια της ήττας από την Τσέλσι και να μάθει από αυτό το σκληρό μάθημα που του έδωσε ο Μουρίνιο. Μία ήττα πάντα είναι λόγος για να προβληματιστείς. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Αν ο Ρότζερς και η Λίβερπουλ επιμείνουν στο γεγονός των «δύο λεωφορείων» που πάρκαρε η Τσέλσι στο «Ανφιλντ», θα δουν μονάχα το δέντρο και θα τους ξεφύγει το δάσος! Η προσέγγιση την Κυριακή ήταν τουλάχιστον αφελής από πλευράς Λίβερπουλ. Λειτούργησε πρωταρχικά με το συναίσθημα αντί με την λογική. Της έκανε και η ισοπαλία και το ξέχασαν όλοι μόλις ο διαιτητής σφύριξε.
Μπαίνοντας στο γήπεδο δοκίμασε για ένα εικοσάλεπτο να βάλει την αντίπαλο της στα δίχτυα και μόλις αυτό δεν έγινε, μπλόκαρε! Η Τσέλσι και ο Μουρίνιο δεν υπήρχε περίπτωση να παρουσιαζόντουσαν στο γήπεδο με την ίδια αθώα προσέγγισση της Αρσεναλ, της Εβερτον ακόμη και της Μάντσεστερ Σίτι, αφήνοντας χώρους και αυτό όφειλαν στο Μέλγουντ να το έχουν υπολογίσει. Ναι, στο DNA της Λίβερπουλ υπάρχει το ωραίο ποδόσφαιρο και η αισθητική του να παίζεις καλά για να έρθει με τον φυσιολογικό τρόπο η επιτυχία, ωστόσο όταν φτάνεις πια στο τέλος της σεζόν κοντά στον πολυπόθητο στόχο, πρέπει να διαθέτεις την κυνικότητα να ολοκληρώσεις αυτό που κυνηγάς! Το να κάθεσαι και να μοιρολογείς για το ότι η Τσέλσι δεν προσπάθησε να παίξει, είναι ουτοπικό. Ούτε είναι ζήτημα των μοντέρνων καιρών, όπως τα κλισέ αμηχανίας στον χώρο μας επιτάσσουν να γράφουμε. Πάντα στο ποδόσφαιρο υπήρχε η λεγόμενη συμπεριφορά αποτελέσματος ακόμη και στις ρομαντικές εποχές, αν αυτές υπήρξαν ποτέ!
Ο μεγάλος Αγιαξ του Κρόιφ πριν 40 χρόνια πήγε στη Λισσαβώνα στον ημιτελικό του 1972 και υπερασπιστηκε το 1-0 του πρώτου ματς με νύχια και με δόντια παίρνοντας ισοπαλία, με την Μπένφίκα και τον Εουσέμπιο να ωρύονται για την σκληρότητα του παιχνιδιού και το ότι οι Ολλανδοί δεν βγήκαν από την περιοχή τους! Η τεράστια Λιντς Γιουνάιτεντ του Ντον Ρέβι διέλυε αντιπάλους με πενταρες και εξάρες αλλά ήξερε όταν έπρεπε να πάρει πόντους να γίνεται ωμή και κυνική. Η Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ και του Μίλερ κατακτούσε Κύπελλα Ευρώπης με ένα σουτ στο τέρμα από στημένη φάση (Ροτ με Σεντ Ετιέν το 1976) αν και ο αντίπαλος της είχε τρία δοκάρια!
Η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ με ένα σουτ κόντρα στο Αμβούργο το 1980, πήρε το δεύτερο σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ακόμη και η Ρεάλ του Ντελ Μπόσκε το 2000 αφού πρώτα έχασε τα δυο ματς απο την Μπάγερν στους ομίλους με 4-2 και 4-1 στο κρίσιμο ματς στα ημιτελικά πρόσεξε και με 2-0 παίζοντας μέτρια πήρε την πρόκριση αφού στη ρεβάνς αμύνθηκε όλο το ματς! Οσο για την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα, την επιτομή της επιθετικότητας και όλων των κερδισμένων τίτλων το 2009, θυμίζω πως τη διαφορά απέναντι στην Τσέλσι του Χίντινκ (μαζί με την τραγική διαιτησία του Οβερμπρο) την έκανε ένα σουτ του Ινιέστα στο 89’.
Στο ποδόσφαιρο λοιπόν οφείλεις να είσαι και πονηρός. Αφού είδε πως δεν μπορούσε να περάσει μέσα από τον τοίχο η ομάδα του Ρότζερς όφειλε να κοιτάξει πως θα περνούσε από πάνω. Πρέπει να ξέρει άλλωστε πως ακόμη και ο Μουρίνιο (που τον νίκησε κατά κράτος στο ζήτημα της στρατηγικής προσέγγισης στο ματς) είχε πάθει μόλις πριν λίγα χρόνια το δικό του Βατερλό σε εκείνο το επικό 5-0 της Μπαρτσελόνα επί της Ρεάλ τον Νοέμβριο του 2010. Από εκείνη τη συντριβή ήττα ο Πορτογάλος έμαθε πιθανότατα πολυ περισσότερα από δεκάδες άλλες νίκες του!
Επειδή στην Αγγλία πάντως έγινε μεγάλη κουβέντα για το ιστορικό παρελθόν της Λίβερπουλ και του τρόπου που επί Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν και Νταλγκλίς σάρωνε τους τίτλους, μία επισήμανση: οταν χρειαζόταν όλοι αυτοί που έγραψαν την ιστορία των «κόκκινων» έκαναν την ομάδα τους μέσα στο γήπεδο να παίζει με το μαχαίρι στα δόντια. Δεν σε έπαιρνε να κάνεις μαγκιές στον Σούνες, στον Κίγκαν, στον Χάνσεν, στον Γουίλαν, στον Μέλμπι, τον Λι ακόμη και στον Νταλγκλίς που όταν έπρεπε να αλλάξει πρόσωπο στο γήπεδο γινόταν ο πιο μεγάλος μπάσταρδος του κόσμου (ακόμη ο Νόρμαν Γουάτσάιντ θυμάται τη σκαριά που έφαγε μέσα στο Ολντ Τράφορντ όταν τον προκαλούσε επί ενενήντα λεπτά) οπότε να κάθονται αυτή την ώρα και να κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα, δεν υπάρχει λόγος στο «Ανφιλντ».
Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Αν ωστόσο ο τίτλος πάει στη Σίτι, αυτό το μάθημα που πήραν από τον Μουρίνιο καλό είναι να τους χρησιμεύσει ως δημιουργική οργή παρά ως ανάθεμα!
