Λίγα να κερδίσεις αλλά πολλά να χάσεις....
Για την Αρσεναλ μοιάζει μονόδρομος ο σημερινός τελικός. Για την Χαλ αντίθετα πρόκειται για αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν once in a lifetime εμπειρία. Ειλικρινά δεν θα ήθελα να είμαι ο Αρσέν Βενγκέρ, απόψε και θα σας εξηγήσω το γιατί.
Οι μπουκς έχουν πολύ χαμηλά τις αποδόσεις για νίκη των "κανονιέρηδων " γιατί απλούστατα δεν θέλουν ποτέ να χάνουν χρήματα! Δεν προκύπτει αγωνιστικά η απόδοση αλλά από την φυσιολογική έφεση όλων να ποντάρουν στο λογικό φαβορί. Πέρσι θυμίζω πρόσφεραν ακόμη χαμηλότερα τη νίκη της Σίτι επί της Γουίγκαν και στα αλήθεια ποιός πίστευε πως θα γινόταν ζημιά στην πανάκριβη στρατιά των σίτιζενς, στοιχίζοντας στον Μαντσίνι τη δουλειά του;
Ο Αλσατός τεχνικός σήμερα βρίσκεται σε περίεργη θέση. Αισθάνεται πολύ κοντά σε έναν τίτλο μετα από εννιά χρόνια ανομβρίας αλλά ταυτόχρονα να βάζει και το κεφάλι του στη γκιλοτίνα αν η ομάδα του αποτύχει. Κάτι που είχε συμβεί πριν τρία χρόνια στον τελικό του Λιγκ Καπ με την Μπέρμιχαμ, όπου αν και ακλόνητο φαβορί οι Λονδρέζοι έπαθαν κλακάζ χάνοντας 2-1. Εκείνη τη μέρα του Φλεβάρη του 2011 ουσιαστικά εκτροχιάστηκε η πορεία της Αρσεναλ που στις επόμενες εβδομάδες έχασε πάμπολλους βαθμούς και έμεινε πίσω όχι μόνο από την Γιουνάιτεντ αλλά και από την Τσέλσι στο πρωτάθλημα αν και για ένα διάστημα ήταν φαβορί!
Οι τελικοί του Κυπέλλου Αγγλίας ήταν πάντα σαν την κάλπη: εγκυμονούσαν κινδύνους. Ολα αυτά φυσικά τις εποχές που δεν υπήρχε η πρόβλεψη των exit polls, που στέρησε τη μαγεία της αναμονής. Για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι το περσινό σοκ της Γουίγκαν του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν αναμενόμενα. Στις εποχές της δεκαετίας του 70, ομάδες από τη δεύτερη κατηγορία, όπως η Σάντερλαντ το 1973, η Σαουθαμπτον το 1976 και η Γουέστ Χαμ το 1980 έκαναν τη ζημιά στις πανίσχυρες Λιντς, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Αρσεναλ; Στη τελευταία 25ετία, αντίθετα συνήθως ο πιο ισχυρός κερδίζει.Μχρι το περσινό κάζο της Σίτι, για να βρίσκαμε έκπληξη έπρεπε να πάμε στο 1988 όταν η Γουίμπλεντον είχε λυγίσει 1-0 την Λίβερπουλ που φάνταζε ανίκητη,
Το 1-0 είναι το πιο συνηθισμένο σκορ σε αυτή την τελευταία 20ετία. Οκτώ φορές έχει συμβεί, όποια ομάδα πετύχει το γκολ να κλειδώσει και το ματς,. Μάλιστα ενώ αίσθηση είναι πως σκοράρουν και οι δύο ομάδες στον τελικό, επειδή έτσι κάποτε συνηθίσαμε αυτά τα ματς, τα στατιστικά που έχουν αυτή την επίμονη τάση να μας προσγειώνουν στα γεγονότα, υπενθυμίζουν πως στα 24 τελευταία χρόνια μόνο σε έξι περιπτώσεις είχαμε και τις δυο ομάδες να βρίσκουν το δρόμο προς τα δίχτυα!
Με την Χαλ να είναι μία ομάδα που βασίζεται πολύ στη δύναμη η Αρσεναλ δεν θα κάνει περίπατο. Εδώ δεν μιλάμε για ένα ματς πρωταθλήματος. Αν ήταν τέτοιο ειλικρινά θα σας έλεγα πως όπου και να ήταν, εντός ή εκτός, οι παίκτες του Βενγκέρ θα το έφερναν βόλτα εύκολα. Εδώ είναι Γουέμπλει και τελικός όμως.
Η ομάδα που ξέρει πως ίσως να μην έχει άλλη τέτοια ευκαιρία πάντα θα είναι επικίνδυνη. Ο πολύ έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις ως παίκτης Στιβ Μπρους, ως προπονητής δεν έχει βιώσει τόσο μεγάλες στιγμές και το ζήτημα είναι αν θα διαχειριστούν τα νεύρα τους οι παίκτες του με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει η αναμονή της ημέρας δημιουργικό άγχος και όχι ανασταλτικό! Ωστόσο η Χαλ δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση να νικήσει και οι οπαδοί της θα κάνουν το ταξίδι από την Βόρεια Αγγλία διασκεδάζοντας αυτή την συγκλονιστική εμπειρία. Αντίθετα για τους οπαδούς της Αρσεναλ είμαι απόλυτα βέβαιος πως τα βήματα τους θα είναι πιεσμένα. Θέλουν να ζήσουν την εμπειρία και αυτοί,όπως πάντα σε έναν τελικό, όμως κυρίως θέλουν να πανηγυρίσουν έναν τίτλο. Για ένα σύλλογο με το μέγεθος της, τα εννιά χρόνια χωρίς να έχει πάρει κάτι είναι πάρα πολλά!
Ο Βενγκέρ ξέρει πως η τέταρτη θέση είναι παρηγοριά στον άρρωστο! Η Αρσεναλ σε μια χρονιά που ξεκίνησε άσχημα με την ήττα από την Αστον Βίλα στην πρεμιέρα αλλά που εξελίχτηκε μέχρι τον Φλεβάρη σε μία πολλά υποσχόμενη εικόνα με αληθινές βλέψεις για το πρωτάθλημα, αν τελειώσει και με ένα τρόπαιο θα είναι ανακουφιστική. Ταυτόχρονα οι φωνές αμφισβήτησης θα κουρνιάσουν.
Αν όμως οι χειρότεροι εφιάλτες επιστρέψουν, όπως προ τριετίας με την ήττα από τη Μπέρμιχαμ, ο Αλσατός θα έχει μεγάλη πίεση από τον κόσμο. Για πρώτη φορά μάλιστα θα αισθανθεί και την κριτική του Τύπου. Το ότι τόσα χρόνια παρά τις πολλές αποτυχίες ούτε τα ταμπλόιντ αλλά ιδίως τα σοβαρά έντυπα (Guardian, Telegraph, Times, Independent) δεν έβαλαν στο στόχαστρο τον Αλσατό είναι άξιο αναφοράς και κυρως της δουλειάς που κατάφερναν πάντα να κάνουν οι διευθυντές επικοινωνίας. Πρώτα η (εξαιρετική) Αμάντα Ντόχερτι μέχρι το 2010 και ύστερα ο Μαρκ Γκονέλα που την διάδέχτηκε και λόγω της θητείας του στην τράπεζα Barclays μπορούσε να χειριστεί κρίσεις, έβαζαν ασπίδα μπροστά του.
Τους τελευταίους μήνες ωστόσο όποιος παρατηρεί στενά τα τεκταινόμενα και μπορεί να διαβάσει πίσω και ανάμεσα από τις λέξεις, όλο και περισσότερο υπάρχουν ερωτηματικά στον Τύπο για την επάρκεια του Βενγκέρ. Φαίνεται πως μέσα στον σύλλογο πια δεν έχει τα ίδια ερείσματα και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Μία ήττα και οι ασκοί του Αιόλου θα ανοίξουν. Ειλικρινά αυτό που σας είπα στην αρχή το ενννοώ: δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν ο Βενγκέρ σήμερα. Είναι οι βραδιές που έχεις ελάχιστα να κερδίσεις αλλά πάρα μα πάρα πολλά να χάσεις!
