Και όμως το μέλλον μοιάζει καλό για την Αγγλία!
Μέσα από το στραπάτσο που έπαθε η εθνική Αγγλίας στο Μουντιάλ υπάρχει και κάτι που μπορεί να της δώσει μία χαραμάδα ελπίδας, η εικόνα της ομάδας στο δύσκολο πρώτο ματς με την Ιταλία. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το παρελθόν διδάσκει συχνά αν ξέρεις να αναλύσεις τα δεδομένα. Η Αγγλία ανάλογα με τώρα απέτυχε και το 1988 στην Γερμανία. Τότε μάλιστα στο EURO (που τελείωσε με θριαμβεύτρια την Ολλανδία του Μάρκο Φαν Μπάστεν) οι Αγγλοι είχαν φύγει με τρεις ήττες και με σκυμμένο κεφάλι από το τουρνουά. Παρόλα αυτά η εικόνα τους και στα τρία ματς που ηττήθηκαν από την Ιρλανδία, την Ολλανδία και τη Σοβιετική Ενωση δεν ήταν κακή. Εναντίον των Ιρλανδών ο Γκάρι Λίνεκερ είχε χάσει σωρεία ευκαιριών, εναντίον των "Οράνιε" στο 0-0 οι Αγγλοι είδαν δύο προσπάθειες τους να σταματούν στα δοκάρια και κατά της Σοβιετικής Ενωσης για ένα ημίχρονο είχαν κάνει την καλύτερη τους εμφάνιση. Οι λεπτές γραμμές που καθορίζουν την επιτυχία με την αποτυχία πολλές φορές είναι δυσδιάκριτες. Τότε η ομοσπονδία παρά την γκρίνια του κόσμου και ιδίως του Τύπου κράτησε τον Μπόμπι Ρόμπσον στον πάγκο. Το 1990 στην Ιταλία τα "λιοντάρια" πήραν την τέταρτη θέση στο παγκόσμιο κύπελλο φτάνοντας μία ανάσα στον ημιτελικό από το να αποκλείσουν την μετέπειτα νικήτρια Γερμανία.
Πάντα μία αποτυχία δίνει ευκαιρία για ανασυγκρότηση. Η Αγγλία αποχαιρετά απόψε το Μουντιάλ έχοντας κάνει τη χειρότερη παρουσία της σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά από το 1958 και πια στόχος είναι να μην χάσει και εναντίον της Κόστα Ρίκα κάτι που θα την υποχρεώσει για παρθενική φορά σε Μουντιάλ να φύγει με μηδενική συγκομιδή. Ομως όπως είχε γίνει μετά το EURO της Γερμανίας το 1988 η ομοσπονδία οφείλει να στηρίξει τον Ρόι Χότζον απλούστατα γιατί δεν μπορεί να βρει αυτή την ώρα κανέναν Αγγλο προπονητή που να προσφέρει την παραμικρή εγγύηση πως θα κάνει κάτι καλύτερο! Επίσης το να ξαναπάει σε λύση με ξένο τεχνικό δεν είναι λογικό εκτός αν ήταν ο Ζοσέ Μουρίνιο αυτός που θα αναλάμβανε τις τύχες της ομάδας!
Τώρα αυτό που προέχει για την Αγγλία είναι να αποφευχθεί η ισοπεδωτική κριτική που συνήθως ακολουθεί τις αποτυχίες. Η ομάδα στο ματς με την Ιταλία για μία ώρα έβγαλε εξαιρετική εικόνα και με λίγη τύχη μπορούσε μα πάρει την ισοπαλία που θα την κρατούσε ζωντανή μέχρι το τελευταίο ματς. Με την Ουρουγουάη έχασε απλούστατα γιατί οι Λατινοαμερικάνοι είχαν τον πιο χαρισματικό παίκτη στον κόσμο αυτή την ώρα στην ενδεκάδα τους, τον Λουίς Σουάρεζ. Και φυσικά ηττήθηκαν και από υπερβολική αφέλεια. Ακόμη και στο 1-1 στο τέλος που ήταν καλύτεροι, έπρεπε να μην αφήσουν κενά στην άμυνα κρατώντας την ισοπαλία που και πάλι θα τους είχε μέσα στο παιχνίδι απόψε!
Οι πολλοί νέοι παίκτες και η εικόνα μίας ομάδας με έκρηξη και ταχύτητα που είδαμε στο Μανάους, είναι το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο για το μέλλον. Σε συνθήκες κανονικές και όχι με την υγρασία του Αμαζονίου να κάνει ανυπόφορη τη βραδιά, αυτή η Αγγλία σε δύο χρόνια στη Γαλλία μπορεί να είναι πραγματική πρωταγωνίστρια! Ο Τζέραρντ πια δεν χρειζεται στα 34 του χρόνια να σκέφτεται αν πρέπει να συνεχίσει. Και ταλαιπωρεί το κορμί του και το στυλ της ομάδας θα είναι διαφορετικό χωρίς αυτόν αφού μπορεί να παίξει ι 4-3-3 εκμεταλευόμενη την ταχύτητα τω ακραίων της.
Το ίδιο και ο Λάμπαρντ. Πια δεν έχει θέση στην τωρινή ομάδα και σήμερα θα είναι ο αρχηγός για να ολοκληρώσει μία εξαιρετική καριέρα με το εθνόσημο στο στήθος.. Οι νέοι σταρ όπως ο Στέρλινγκ, ο Μπάρκλει , ο Λαλάνα, ο Σο, θα βοηθήσουν πολύ την ομάδα να αλλάξει επίπεδο. Αυτή η αποτυχία στην Βραζιλία κάπου μοιάζει πιο γκρίζα από ότι πραγματικά είναι γιατί για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η Αγγλία διαθέτει τεχνίτες παίκτες που ταυτόχρονα είναι και γρήγοροι. Αυτό που διαισθάνεσαι είναι πως τους λείπει ένα break για να κάνουν το κάτι παραπάνω, ένα καλό τουρνουά που να τους βοηθήσει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Αυτό μπορεί να γίνει σε δύο χρόνια στο EURO. Μέχρι τότε ας οπλιστούν με κουράγιο και κυρίως ας κλείσουν τα αυτιά τους για να μην ακούνε τις ισοπεδωτικές κριτικές που πάντα ο Τύπος επιφυλάσσει σε οποιονδήποτε αποτυγχάνει!
