Ο Ρούνει θα έχει μία ακόμη ευκαιρία
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Γουέιν Ρούνει να παίζει. Ήταν ένας άντρας ανάμεσα σε μικρά παιδιά και δεν μπορούσες να μην αναρωτηθείς αν αυτό θα αποτελούσε το τελευταίο κομμάτι του παζλ που θα οδηγούσε ψηλά την εθνική Αγγλίας. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ήταν η εποχή που ο Μάικλ Οουεν ήταν ο κάτοχος της Χρυσής Μπάλας, ο Τζέραρντ έκανε τα πρώτα σπουδαία ματς του με τη φανέλα της Λίβερπουλ, ο Φρανκ Λάμπαρντ άρχιζε να δείχνει σε όλους την ικανότητα του στα χαφ της Τσέλσι, ο Ασλει Κόουλ διαισθανόσουν πως θα είναι για χρόνια ο κορυφαίος αριστερός μπακ στο νησί και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ με τον Πολ Σκόουλς κατακτούσαν τίτλους με τη Γιουνάιτεντ και η αξία τους ανέβαινε διαρκώς.
Αν πρόσθετες και τον Σολ Κάμπελ, τον Ρίο Φέρντιναντ και τον Ντέιβιντ Σίμαν που με την Αρσεναλ ήταν ανίκητος, η εθνική Αγγλίας υπό τον Σβεν Γκόραν Ερικσον έδειχνε έτοιμη τουλάχιστον στο Euro του 2004 να κάνει την υπέρβαση. Η συνέχεια ωστόσο είναι γνωστή με την Αγγλία τόσο τότε, όσο και δύο χρόνια μετά στη Γερμανία για το Μουντιάλ να μένει έξω στα προημιτελικά χωρίς να είναι χειρότερη από την Πορτογαλία, χάνοντας στα πέναλτι! Μάλιστα ο Ρούνει με την αποβολή του στο ματς του 2006, χρεώθηκε και την ήττα!
Τον Ρούνει τον είχα παρατηρήσει πολύ πριν εκείνο το περιβόητο γκολ τον Οκτώβριο του 2002, εναντίον της Αρσεναλ που έμελλε να του αλλάξει -ως 16χρονου- τη ζωή! Ήταν μία διπλή κόντρα της Εβερτον με την Αστον Βίλα στον τελικό του Κυπέλλου Νέων, έξι μήνες πριν. Τον απόλαυσα να διαλύει την άμυνα των «Βίλανς» με τη σωματοδομή άνδρα που έκανε πλάκα σε παιδιά! Ήταν η εποχή που δημοσιεύματα έκαναν την εμφάνιση τους για έναν νεαρό που έσπαγε τα ρεκόρ του μυθικού Τζο Ρόιλ και τότε έγραψα στο GOAL για τον «άγνωστο Ρούνει» υπογραμμίζοντας πως είναι γεννημένος για πρωταγωνιστής.
Η αλήθεια είναι πως ο Γουέιν δεν έκανε ποτέ τη μεγάλη διαφορά στην εθνική ομάδα. Ενώ εύκολα κάποιος βρίσκει όχι δέκα, αλλά πενήντα μεγάλες του στιγμές με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με το εθνόσημο ψάχνεις και δεν βρίσκεις περισσότερες από πέντε! Και παρότι αύριο θα φτάσει τις 100 συμμετοχές και πιθανότατα σύντομα θα καταρρίψει το ρεκόρ των 49 γκολ του Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, ποτέ στο μέλλον το όνομα του δεν πρόκειται να έχει την ίδια αποδοχή! Όχι μόνο με τον Τσάρλτον, αλλά και άλλων όπως του Χαρστ, του Μπόμπι Μουρ, του Λίνεκερ ακόμη και του Τζίμι Γκριβς. Και αυτό δεν θα συμβαίνει μελλοντικά μόνο για τον Ρούνει, αλλά και για όλους της χρυσής γενιάς, όπως ο Τζέραρντ, ο Κόουλ, ο Τέρι, ο Σκόουλς, ο Φέρντιναντ, επειδή δεν μετουσίωσαν ποτέ τις ελπίδες σε πράξη. Μόνο ο Μπέκαμ ξεφεύγει λίγο από αυτό τον κανόνα επειδή αν και δεν κατάφερε και αυτός να κατακτήσει κάτι με την εθνική ομάδα, ήταν πολλές οι στιγμές που χάρισε φορώντας τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια που ο κόσμος τον έχει συνδυασμένο ως έναν ποδοσφαιριστή της εθνικής Αγγλίας και όχι μόνο κάποιου συλλόγου!
Φυσικά η διαφορά του Ρούνει με όλους τους υπόλοιπους είναι πως η δική του καριέρα δεν έχει ολοκληρωθεί και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο EURO σε ενάμιση χρόνο. Και αυτό πρέπει να είναι πια το στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό από εδώ και εμπρός, αφού σε συλλογικό επίπεδο ότι υπήρχε για να κατακτήσει το πέτυχε!
