Δύσκολα θα ξαναβγάλει η Σκωτία μεγάλο προπονητή!
Υπήρξε κάποια στιγμή στο κοντινό παρελθόν, το 2001, όπου οι Σκωτσέζοι προπονητές ήταν επτά στις 20 ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Με την απόλυση του Πολ Λάμπερτ από την Αστον Βίλα, για πρώτη φορά δεν θα υπάρχει ούτε ένας, την επόμενη αγωνιστική που θα διεξαχθεί πρωτάθλημα και αυτό από μόνο του είναι ένα τέλος εποχής! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι Σκωτσέζοι τεχνικοί ήταν πάντα ένα αυτονόητο γεγονός στην μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας. Ο πιο πετυχημένος Βρετανός προπονητής άλλωστε δεν είναι άλλος από τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Γυρίζοντας δεν πίσω στο χρόνο συναντάμε τεράστια γκάμα μεγάλων προπονητών, από τον Σερ Ματ Μπάσμπι στον οποίο χρωστά τα πάντα η Γιουνάιτεντ και την έκανε την πρώτη αγγλική ομάδα που πήρε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, μέχρι τον Μπιλ Σάνκλι που μετέτρεψε τη Λίβερπουλ από ομάδα Β΄κατηγορίας σε υπερδύναμη.
Από τον Τζοκ Στιν που με την Σέλτικ στη δεκαετία του 60 και του 70 πέραν των εννιά σερί πρωταθλημάτων έγινε και η πρώτη βρετανική ομάδα που κατακτούσε το Κύπελλο Ευρώπης μεχρι τον Κένι Νταλγκλίς που είναι ο μόνος εν ζωή τεχνικός που κατέκτησε με δύο διαφορετικές ομάδες το πρωτάθλημα (Λίβερπουλ και Μπλάκμπερν) η Σκωτία προσέφερε απλόχερα στο αγγλικό πρωτάθλημα την βοήθεια της!
Όμως μαζί με την ελεύθερη πτώση της εθνικής ομάδας των χαιλάντερς, τα τελευταία 15 χρόνια ήρθε και αποψίλωση σε τεχνικούς υψηλού επιπέδου. Ο καλύτερος της νέας φουρνιάς είναι ο Ντέιβιντ Μόιες αλλά αυτός προσπαθεί να συνέλθει από την καταστροφική περσινή του σεζόν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δείχνει τουλάχιστον σημάδια ανάκαμψης στο Σαν Σεμπαστιάν με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ.
Ο Γκρέιαμ Σούνες που πήρε πολλούς τίτλους στη Σκωτία με τη Ρέιντζερς και το0 Κύπελλο Αγγλίας με την Λίβερπουλ το 1992, χρεώνεται τις κακές σεζόν με τους «ρεντς» που σηματοδότησαν το ξεκίνημα των πέτρινων χρόνων για την ομάδα του Μέρσεισάιντ. Παρότι δούλεψε σε Μπλάκμπερν (όπου πήρε και το Λιγκ Καπ το 2002) Σαουθάμπτον και Νιούκαστλ με σχετική επιτυχία, από το 2009 περισσότερο ξεχωρίζει ως ένας από τους καλύτερους σχολιαστές αγώνων παρά για τις όποιες προπονητικές ανησυχίες του.
Η αλήθεια είναι πως με ελάχιστους πια σταρ στη βόρεια πλευρά των συνόρων, συνεπώς και με μέτριες ομάδες στην σκωτσέζικη λίγκα μοιάζει και αδύνατο τα επόμενα χρόνια να προκύψει ξανά ένας τεχνικός που θα ξεχωρίσει. Και ο οποίος θα μπορέσει να μπει σφήνα στην κορυφή της αγγλικής ιεραρχίας αναλαμβάνοντας κάποια ομάδα και κατακτώντας τίτλους όπως έκανε ο Σερ Αλεξ.
Μάλιστα το πιο πιθανό είναι αυτή η ανομβρία από Σκωτσέζους τεχνικούς να συνεχιστεί γενικά μιας και δεν φαίνεται κάποιος ικανός στον ορίζοντα, ούτε καν για να αναλάβει ομάδες που βρίσκονται προς την ουρά της βαθμολογίας! Δεν συζητάμε για νέους Φέργκιουσον, Σάνκλι, Μπάσμπι και Νταλγκλίς, αλλά έστω κάποιους που να μπορούν να δουλέψουν αξιοπρεπώς και να επιδώσουν διαπιστευτήρια ώστε να πάρουν μία ευκαιρία.
Είναι μία θλιβερή διαπίστωση που όμως αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το πόσο χαμηλά έχει πέσει το επίπεδο του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, το οποίο στη δεκαετία του 70 υπερηφανευόταν (και ήταν ) πως αποτελούσε τον μοναδικό άξιο εκπρόσωπο της βρετανικής σχολής με συμμετοχή στα Μουντιάλ του 1974 και του 1978, όταν η Αγγλία ήταν απούσα!
