Το πρόβλημα είναι στη νοοτροπία και όχι στον προπονητή!
Η ιστορία με την εθνική ομάδα της Αγγλίας είναι πολύ διδακτική. Εξηγεί άριστα τι συμβαίνει όταν σε μία χώρα οι απαιτήσεις ονειροβατούν. Το αγγλικό πρωτάθλημα εδώ και χρόνια έγινε η Μέκκα του χρήματος. Οι κορυφαίοι παίκτες, τα πιο ακριβά συμβόλαια, τα καλύτερα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι πιο ακριβές χορηγίες είναι εκεί... Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Τι δεν υπάρχει στην Πρέμιερσιπ; Άγγλοι ποδοσφαιριστές. Περίπου 100 αγωνίζονται συνολικά στις 20 ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ και από αυτούς οι ηλικιακά ικανοί για να στελεχώσουν τη εθνική ομάδα δεν ξεπερνούν τους 40. Με τόσο φτωχό υλικό είναι απόλυτα αναμενόμενο να μην μπορεί να φτιάξει μία εθνική ομάδα ανταγωνιστική, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι ο μόνος ανασταλτικός μηχανισμός. Ο προπονητής είναι πρόβλημα. Ο Στιβ ΜακΚλάρεν αποδείχτηκε λίγος ως προσωπικότητα, ο Καπέλο έμεινε απόμακρος, ο Ρόι Χότζον φορτώθηκε όλα τα στραβά χρόνων όμως έβγαλε και ο ίδιος τα μάτια του όταν ζητούσε από τον χαρισματικό του σέντερ φορ Χάρι Κέιν να χτυπάει τα κόρνερ! Και ο Σαμ Αλαρντάις, έφυγε πριν καν παίξει ματς στο Γουέμπλει, με την ανόητη κίνηση του να συναντήσει τους τύπους που του εμφανίστηκα ως επενδυτές και ήταν δημοσιογράφοι! Και έχω ασχοληθεί όπως βλέπετε με τα θέματα που προέκυψαν μετά το 2006 και την αποχώρηση του Σβεν Γκόραν Ερικσον που του γκρίνιαζαν όλοι αν και πήγε την Αγγλία σε τρία σερί μεγάλα τουρνουά στους οκτώ και έχασε δύο φορές από την Πορτογαλία στα πέναλτι και μία από τη Βραζιλία του Ρονάλντο και του Ροναλντίνιο!Τώρα οριοθετούν όλοι, με τους δημοσιογράφους πρώτους, ως επιτυχία το να πάει μέχρι τα προημιτελικά του Μουντιάλ το 2018 η Αγγλία! Δεν είναι εκπληκτικό;
Ο Γκάρεθ Σάουθγκέιτ λογικά θα είναι προσωρινός. Λέω λογικά γιατί και σε αυτό το κομμάτι, αποδεικνύεται πολύ συχνά πως ουδείς μονιμότερος του προσωρινού! Χωρίς πείρα, χωρίς παραστάσεις μπορεί να γίνει εύκολη λεία. Όπως πιο πριν στο παρελθόν απέτυχαν ο Γκλεν Χόντλ, ο Κέβιν Κίγκαν, ο Γκρέιαμ Τέιλορ. Μόνο ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον κατάφερε να φύγει με εύσημα μετά την τέταρτη θέση του Μουντιάλ το 1990, αλλά και αυτός είχε βιώσει την απαξίωση και την ισοπέδωση το 1988 όταν οι τρεις ήττες στα τελικά του EURO άφησαν την Αγγλία τελευταία σε έναν όμιλο που είχε τις δύο μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης την Ολλανδία και την Σοβιετική Ενωση. Ακόμη και ο Τέρι Βέναμπλς, που έφτασε την Αγγλία στον ημιτελικό του EURO 1996 δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είχε το αβαντάζ της έδρας στο τουρνουά.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Το πρόβλημα είναι μόνο ο προπονητής, ή μήπως και οι κατά καιρούς σπουδαίοι παίκτες ήταν μεγάλα ψάρια σε μικρή λίμνη; Αυτό δεν θα απαντηθεί ποτέ. Για την εθνική Αγγλίας η περίπτωση της σύγκρισης των επιτυχιών του ράγκμπι που έφτασε σε δύο σερί τελικούς Μουντιάλ ενώ κατέκτησε και τον παγκόσμιο τίτλο το 2003 αποτελεί παρόμοια εικόνα με την χώρα μας. Και εδώ οι επιτυχίες του μπάσκετ έφερναν σε δυσχερή θέση το ποδόσφαιρο αλλά τελικά είναι άσκοπο να συγκρίνονται ανόμοια μεγέθη.
Οι Άγγλοι θέλουν να κάνουν μία μεγάλη προσφορά στον Βενγκέρ για να αναλάβει την εθνική τους ομάδα. Θα κάνουν μία τρύπα στο νερό. Γιατί ακόμη και ο Αλσατός ή ο Μουρίνιο, ή ο Πεπ που είναι προπονητές υψηλών παραστάσεων θα είναι με το ένα πόδι στην έξοδο πάντα, γιατί τη ζημιά στο νησί την κάνει η έμφυτη υπεροψία τους. Αυτό που πιστεύουν πως είναι και αυτό που είναι απλά βρίσκονται σε άλλα μήκη κύματος! Η εθνική Αγγλίας που κάποτε μπορούσε να επιλέξει ο Σερ Αλφ Ράμσει από 160 πρώτης διαλογής ποδοσφαιριστές έχει συρρικνωθεί γιατί βιώνει αυτή την εποχή της επανάστασης της σόου μπιζ η οποία εξαπλώθηκε με την υπόθεση Μποσμάν και την άκρατη είσοδο της τηλεόρασης στο παιχνίδι με τα πανάκριβα συμβόλαια. Σε αντίθεση με τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή τους Γερμανούς που παραδοσιακά πρόσεχαν τις μικρές εθνικές ομάδες γιατί θεωρούν πως δεν μπορεί κάθε προπονητής να παίζει ότι του κατέβει, ή τους Ισπανούς που μετά τις επιτυχίες στους μικρούς κατάφεραν να μετουσιώσουν τη ταυτότητα παιχνιδιού σε διαβατήριο επιτυχίας ή τους Ιταλούς που έχουν DNA στο θέμα εθνική ομάδα, στην Αγγλία πάνε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!
Το γρηγορότερο δυνατό που θα σκύψουν το κεφάλι ταπεινά και θα παραδεχτούν πως καμία διοργάνωση δεν τους χρωστά για να την κατακτήσουν πάνω στο άλογο χωρίς να ξεπεζέψουν τότε θα έχουν κάποια ευκαιρία. Με τα προκριματικά πάνω κάτω πάντα τα κατάφερναν , απόδειξη οι σερί νίκες που πέτυχαν στον δρόμο για τη Γαλλία μ τον Χότζον στον πάγκο. Μετά κολλάνε, με το άγχος της αποτυχίας να τους καταπίνει! Μέχρι να αντιληφθούν οι εφημερίδες τους που δίνουν ακόμα και σήμερα τον τόνο στο νησί (και όχι τα σάιτ που δεν έχουν διείσδυση στο κοινό) απλά θα ψάχνουν να βρουν στον κάθε Μακλάρεν, Χότζον ή Σάουθγκείτ το επόμενο εξιλαστήριο θύμα!
