Ο «άγνωστος» Γιάγια που εξελίχθηκε σε αληθινό αστέρι!
Ήταν το καλοκαίρι του 2005. Η εθνική μας ομάδα, ένα χρόνο μετά τον θρίαμβο στο Euro, είχε στραπατσαριστεί στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών και τα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου είχαν ήδη ασχοληθεί ξανά με τη μεταγραφολογία, ώστε να ανεβάσουν το ενδιαφέρον.
Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου άφηνε τα πράσινα για να βάλει τα κόκκινα, ο Κώστας Κατσουράνης τα έβρισκε με την Μπενφίκα, ο Φλάβιο Κονσεϊσάο ήταν το πρόσωπο των ημερών για τον Παναθηναϊκό, αλλά κάπου εκεί ο κόσμος αντίκρισε ένα πρωτοσέλιδο της «SportDay» που έκανε λόγο για «τον νέο Βιεϊρά».
Ήταν ένας νεαρός παίκτης που θα αποκτούσε από τη Μέταλουργκ της Ουκρανίας ο Ολυμπιακός και λεγόταν Γιάγια Τουρέ. Θυμάμαι τα σχόλια που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες στον αέρα του Sport FM, από τους οπαδούς όλων των ομάδων. Φυσικά ο τίτλος είχε κάποια δόση υπερβολής, όπως άλλωστε κάθε καλοκαιρινό πρωτοσέλιδο που... σέβεται τον εαυτό του. Ωστόσο βασιζόταν σε ένα σχόλιο που έκανε προς τον Αρσέν Βενγκέρ ο αδελφός του παίκτη, ο Κόλο Τουρέ, που τότε ήταν κολόνα στην άμυνα των «κανονιέρηδων» και ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τον Αλσατό μάνατζερ να πάρει τον Γιάγια στο Λονδίνο.
Η ιστορία πια είναι γραμμένη και γνωστή. Ο Τουρέ ήρθε, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία στην αρχή, αλλά σύντομα έδειξε την αξία του. Η συγκυρία της παρουσίας της Ακτής Ελεφαντοστού τόσο στον τελικό του Κόπα Αφρικα όσο κυρίως στο επερχόμενο Μουντιάλ του 2006 του εκτόξευσαν την αξία, αλλά χρωστάει πολλά και στο ότι ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ έκανε δύο καλά ματς εναντίον της Ρεάλ και ο ίδιος μία εξαιρετική εμφάνιση στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Λιόν, κάτι που άνοιξε τα μάτια της Μονακό για την ύπαρξή του! Όμως τα σύννεφα στη σχέση του με τον Ολυμπιακό είχαν αρχίσει να φαίνονται από το διάστημα που έλειψε στο Κόπα Αφρικα και όταν πια ο μάνατζέρ του, ο Ντμίτρι Σέλουκ, άρχισε τον κλεφτοπόλεμο, δεν υπήρχε περιθώριο να μείνει πια στο λιμάνι.
Ο Ολυμπιακής λένε κάποιοι πως τον έδωσε φτηνά, αλλά από την άλλη ποιος λέει πως αν είχε μείνει μία σεζόν ακόμη στην Ελλάδα, η αξία του θα έμενε η ίδια; Ή θα ανέβαινε; Θεωρώ πως ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε το καλύτερο deal για τις συνθήκες της εποχής και η Μονακό αποτέλεσε για τον Τουρέ σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα. Το οποίο ήταν η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Εκεί κατέκτησε τα πάντα και κυρίως ανέβηκαν στα ύψη οι «μετοχές» του, με το συγκλονιστικό ματς που έκανε (αναγκαστικά ως κεντρικός αμυντικός) στη Ρώμη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2009. Η τιμή του εκτοξεύτηκε και ήρθαν οι Αραβες της Σίτι για να τον χρυσοπληρώσουν και να πάρουν τελικά πίσω και με τόκο τα χρήματά τους, αφού λειτούργησε αυτή τη διετία ως ταλισμανική φυσιογνωμία!
Πέρυσι ήταν αυτός που σκόραρε κρίσιμα γκολ με τη Γιουνάιτεντ στον ημιτελικό του Κυπέλλου και μετά στον τελικό με τη Στόουκ, τέρματα που έδωσαν το πρώτο τρόπαιο μετά το 1976 στους «πολίτες». Τη περασμένη Κυριακή ήταν ο άνθρωπος που σηκώθηκε στο ύψος των περιστάσεων και έβαλε τα δύο γκολ με τη Νιούκαστλ, που πιθανότατα βάζουν τέλος στην αναμονή 44 χρόνων για το πρώτο πρωτάθλημα στη Σίτι από το 1968.
Ποτέ στο παρελθόν ένας παίκτης που έφτασε άγνωστος στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν εξελίχθηκε σε παίκτη παγκόσμιας κλάσης, που κατακτά τίτλους και είναι καθοριστικός σε τέτοιο επίπεδο! Ο Τουρέ το δικαιούται απόλυτα και δούλεψε πολύ για να εξελιχθεί σ' έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς χαφ στον κόσμο. Ο ίδιος το ξέρει, πάντως, πως χρωστάει ένα (μικρό μεν, αλλά) σημαντικό κομμάτι της εξέλιξής του και στο πέρασμά του από τα μέρη μας, αφού από τη Μέταλουργκ θα ήταν δύσκολο να κάνει άλμα σε καλύτερο πρωτάθλημα, ειδικά το 2005. Άλλωστε δεν είχε καν κληθεί στην εθνική της χώρας του έως τότε.
Και εκείνο που με κάνει να χαμογελάω σχετικά με τη περίπτωσή του είναι το πόσο εύκολα στην Ελλάδα κάνουμε σχόλια και κρίσεις. Σκέφτομαι και πάλι τις αντιδράσεις που προκάλεσε εκείνο το πρωτοσέλιδο, πριν από 7 χρόνια, και ιδίως τα περιπαιχτικά σχόλια που ακούγονταν στο ράδιο και θυμάμαι τις σοφές κουβέντες των Κινέζων, οι οποίοι επέμεναν, πως το να απορρίπτεις κάτι πριν το δεις δεν λέγεται κρίση, αλλά απλώς βιασύνη!
