Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Στην πρώτη διοργάνωση που οι Άγγλοι μετά από πάρα πολλά χρόνια, κατέβηκαν έχοντας τον πήχη πάρα πολύ χαμηλά, κατάφεραν τελικά όχι μόνο να προκριθούν στην προημιτελική φάση αλλά να πάρουν και την πρωτιά στον όμιλο. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Έχοντας αποποινικοποιήσει πλήρως το ποδόσφαιρο που θέλει τους παίκτες πίσω από την μπάλα, οι ποδοσφαιριστές του Ρόι Χότζον κατόρθωσαν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες να αφήσουν πίσω τους Γάλλους και τώρα να περιμένουν το ματς με την Ιταλία. Κατά μια προσέγγιση, είναι θετικό το γεγονός ότι απέφυγαν τους Ισπανούς αλλά κατά μια άλλη οι Άγγλοι έπεσαν σε πιο δύσκολο δρόμο αφού ακόμη και αν αποκλείσουν τους Ιταλούς, θα πέσουν πάνω σε Γερμανούς ή Ελληνες με διαφορετικές δυσκολίες σε κάθε περίπτωση.
Με αντίπαλο την Ισπανία, οι παίκτες του Ρόι Χότζον ήταν δεδομένο ότι θα έκαναν το παιχνίδι που παίζουν μέχρι σήμερα στο τουρνουά. Πίσω από την μπάλα και δυνατή άμυνα. Αντίθετα, τώρα με τους Ιταλούς, περιμένω με ανυπομονησία να δω ποιος θα είναι αυτός που θα πρωτοπεράσει τη μεσαία γραμμή.
Σε αυτή την ομάδα πάντως, υπάρχει momentum που δίνει τόνο αισιοδοξίας. Ο Γουέιν Ρούνεϊ επέστρεψε και σκόραρε αμέσως ενώ ο τραυματισμός του Φρανκ Λάμπαρντ αποδείχθηκε ευεργετικός για το σύνολο και κυρίως για τον Στίβεν Τζέραρντ.
Ο άσος της Λίβερπουλ πραγματοποιεί το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του με την Εθνική ομάδα. Έχοντας απαλλαγεί και ο ίδιος από το άγχος ότι οι δυο τους μπέρδευαν και τους υπόλοιπους, λειτουργεί σαν πραγματικός αρχηγός μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βγάζει τις ηγετικές ικανότητες που έχει παρουσιάσει τόσα χρόνια στα αγγλικά γήπεδα και έχοντας δίπλα του τον Σκοτ Πάρκερ να κόβει και να συμμαζεύει τα πάντα, δείχνει έτοιμος σε κάθε ματς να δημιουργήσει.
Η πρόκριση στα προημιτελικά πάντως αντιμετωπίστηκε ως επιτυχία. Και μιλάμε για την Εθνική ομάδα της Αγγλίας. Αυτό, ως ένα μήνυμα για να κατανοήσουμε και εμείς κάποια στιγμή, τι πέτυχε για μια ακόμη μία φορά, η Ελλάδα του Φερνάντο Σάντος.
