Ο αγαπημένος παίκτης κάθε προπονητή!
Στην Γουέστ Χαμ ο πατέρας του ήταν βοηθός προπονητή και ο θείος του, o Χάρι Ρέντναπ ο μάνατζερ της ομάδας. Και οι δύο κατηγορήθηκαν για νεποτισμό, επειδή ο Φρανκ Λαμπάρντ δεν έβγαινε από την ομάδα με τίποτα. Αντε λοιπόν με αυτούς επειδή ήτα συγγενείς του να τα είχε βρει αλλά και όλοι οι άλλοι προπονητές του έπιναν νερό στο όνομα του! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο Ερικσον, ο Ρανιέρι, ο Μουρίνιο, ο Γκραντ, ο Σκολάρι, ο ΜακΛάρεν, ο Καπέλο, ο Αντσελότι, ο Ντι Ματέο και τώρα και ο Χότζον που τον αποθέωσε για την επαγγελματική του εικόνα στο 5-0 επί της Μολδαβίας όπου σκόραρε δις στην 92η εμφάνιση του με το εθνόσημο!
Αν λοιπόν κάποιοι κατηγορήθηκαν για τη συγγενική σχέση τους μαζί του, όλοι οι άλλοι ( με εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα τον Αντρέ Βίλας Μπόας) αυτόματα τον επέλεγαν για βασικό, όλη αυτή τη δεκαετία, με την εγγύηση πως θα πάρουν το μάξιμουμ στο γήπεδο. Σε μία εποχή που οι τραυματισμοί και οι τιμωρίες είναι σε καθημερινή διάταξη, εκεί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας αγωνίστηκε σε σχεδόν 150 σερί ματς στην Πρέμιερσιπ!
Ο Λαμπάρντ μεγάλωσε μέσα στο «Απτον Παρκ» την έδρα της Γουέστ Χαμ. Ο πατέρας του με το ίδιο όνομα, ήταν αριστερός μπακ στην εξαιρετική ομάδα των «σφυριών» της δεκαετίας του 80. Το 1975 η ομάδα πήρε το Κύπελλο Αγγλίας και την επόμενη χρονιά έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η ισοφάριση της Αντερλεχτ εκείνη την νύχτα ήρθε από το λάθος του μπαμπά Λαμπάρντ ο οποίος ουσιαστικά έδωσε πάσα στον Ρόμπι Ρέζενμπρινκ. Το τελικό 4-2 άφησε πίκρα στην ομάδα και ιδιαίτερα στον Λαμπάρντ. Το μετάλλιο του φιναλίστ το έβαλε δίπλα στην κούνια του μικρού Φρανκ μόλις γεννήθηκε. Τελικά ο γιος του κατάφερε να τον ξεπεράσει, όταν πήρε τον περασμένο Μάη το Τσάμπιονς Λιγκ βελτιώνοντας την οικογενειακή επίδοση!
Όταν το 1980 η Γουέστ Χαμ πήρε ξανά το Κύπελλο Αγγλίας (λυγίζοντας την Αρσεναλ με 1-0) το έκανε ως ομάδα της δεύτερης κατηγορίας , της σημερινής Τσάμπιονσιπ και παραμένει η τελευταία που κατάφερε κάτι ανάλογο μέχρι τις μέρες μας.
Για πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσε τη καριέρα του ο μικρός Φρανκ έλεγαν πως δεν θα έφτανε ποτέ την ποιότητα του πατέρα του. Σήμερα έχουν καταλάβει πως έκαναν λάθος.
Όποιος παρακολουθεί στενά την εξέλιξη του μπορεί να βεβαιώσει πως η πρόοδος του δεν υπήρξε απλά συγκλονιστική, αλλά ανεπανάληπτη! Ποτέ προσωπικά δεν θυμάμαι παίκτη που κάθε μήνα για περίπου οκτώ χρόνια, να γίνεται όλο και καλύτερος! Σε κάθε τομέα του παιχνιδιού του προσέθετε και κάτι. Το αριστερό του πόδι για παράδειγμα δεν ήταν και κάτι το εξαιρετικό στην Γουέστ Χαμ. Δούλεψε πολύ και όχι μόνο έμαθε να το χρησιμοποιεί αλλά και να σκοράρει. Και ήταν πάντα ο αγαπημένος παίκτης για κάθε προπονητή, πράγμα από τη φύση του εξαιρετικά δύσκολο!
Οσο για τον χαρακτήρα του, εκεί είναι που έμοιασε στον πατέρα του ο οποίος δεν αποβλήθηκε ποτέ! Η κοσμοπολίτικη Τσέλσι του Αμπράμοβιτς μπορεί να έμοιαζε από την αρχή της με πύργο της Βαβέλ από γλωσσικής πλευράς, αλλά στην καρδιά ήταν όλα αυτά τα χρόνια, αγγλική, χάρη κυρίως στον Λαμπάρντ και τον άλλο πύργο της, τον αρχηγό Τζον Τέρι.
