Πήρε λάθος στροφή σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι!
Οι Ουαλοί έχουν μία παροιμία που λέει πως η ζωή είναι σαν τον υπόνομο. Ο,τι ρίχνεις μέσα, αυτό σου βγάζει! Ο Μάικλ Οουεν γεννήθηκε στο Τσέστερ στα σύνορα της Βορειοδυτικής Αγγλίας με την Ουαλία και είναι βέβαιο πως την έχει ακούσει κάπου αυτή τη φράση. Αν όχι, έτσι κι αλλιώς τη βιώνει! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Το 2004 «φαγώθηκε» να φύγει από εκεί που τον είχαν Θεό, στη Λίβερπουλ για να κερδίσει τρόπαια! Στο «Ανφιλντ» αναγκάστηκαν να τον δώσουν μόλις για 8,5 εκατομμύρια λίρες, αφού τους εγκλώβισε και πηγαίνοντας στη Μαδρίτη -παρά τις εξαιρετικές παρουσίες και τα αρκετά γκολ του σαν αλλαγή- η ζωή του έγινε μίζερη. Την ίδια ώρα που οι πρώην συμπαίκτες του κατακτούσαν το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Οουεν το έβλεπε από την τηλεόραση, τελειώνοντας τη σεζόν με άδεια τα χέρια, αφού για τη Ρεάλ των «γκαλάκτικος» είχαν αρχίσει τα άνυδρα χρόνια που τελείωσαν με την άφιξη του Καπέλο.
Το 2005 γκρίνιαξε για τις λίγες συμμετοχές και ζήτησε μεταγραφή. Αλλο λάθος. Ηθελε πια να επιστρέψει στη Λίβερπουλ ωστόσο είδε ξαφνικά τη πόρτα κλειστή, με τον Μπενίτεθ να μην του συγχωρεί τη φυγή του προηγούμενου καλοκαιριού! Μπορούσε να παίξει άνετα στην Τσέλσι που είχε τα λεφτά, αλλά δεν ήταν μέσα στο αγωνιστικό πλάνο του Μουρίνιο. Θα έπαιζε στη Γιουνάιτεντ, αλλά δεν τα βρήκε ο σερ Αλεξ στα λεφτά με τη Ρεάλ. Η Αρσεναλ δεν είχε τα χρήματα για να τον αποκτήσει, οπότε αρνούμενος μία εξαιρετική πρόταση από την Ιντερ και άλλη μία από την Μπενφίκα, εμφανίστηκε η Νιούκαστλ. Τον πήρε στη Βορειοανατολική Αγγλία, με μία τρελή προσφορά παρουσιάζοντάς τον με τιμές Μεσσία, - όπως το 1996 με τον Σίρερ- στο «Σεν Τζέιμς Παρκ».
Το εκπληκτικό είναι πως ο Οουεν που η Λίβερπουλ αναγκάστηκε να ξεπουλήσει ύστερα από ένα χρόνο στον πάγκο της Ρεάλ, διπλασίασε την αξία του! Η Νιούκαστλ πλήρωσε 17 εκατομμύρια για την υπογραφή του, στέλνοντας για ψυχανάλυση όλους τους οικονομικούς αναλυτές! Ποτέ στο παρελθόν ποδοσφαιριστής δεν διπλασίασε το κασέ του, χωρίς να αγωνίζεται! Η ελεύθερη πτώση στην καριέρα του όμως είχε ξεκινήσει!
Το αγόρι που κάποτε στα 17 του πήρε τη φανέλα βασικού στο σπίτι αγωνιζόμενος δίπλα στον Φάουλερ στη Λίβερπουλ και στα 18 του άφησε άφωνο τον κόσμο με το γκολ κατά της Αργεντινής στο Μουντιάλ του '98, επέλεξε μία ομάδα που δεν έπαιζε καν στην Ευρώπη. Πραγματικά ήταν απορίας άξιον πώς ο πιο χαρισματικός γκολτζής που έβγαλε το αγγλικό φουτμπόλ από την εποχή του Γκάρι Λίνεκερ δεν μπορούσε να βρει κάτι καλύτερο και παρ' ότι στο Νιούκαστλ οι οπαδοί τον υποδέχτηκαν σαν Θεό (σε μία ομάδα που ο τελευταίος της τίτλος είναι το 1969 και το τελευταίο της πρωτάθλημα το 1927) ήταν ένας αταίριαστος γάμος. Τραυματίστηκε κοντά στα Χριστούγεννα, έμεινε έξω περίπου πέντε μήνες, πήγε τελικά στο Μουντιάλ του 2006, χτύπησε και πάλι εναντίον της Σουηδίας και η κατρακύλα συνεχίστηκε.
Το 2009 ως ελεύθερος πια υπέγραψε στη Γιουνάιτεντ, όπου παρά τις δηλώσεις Φέργκιουσον πως τον πιστεύει, χρησιμοποιήθηκε μόλις σε 31 ματς σκοράροντας όλα και όλα πέντε γκολ!
ΞεκΙνησε για τελευταία φορά ματς πριν σχεδόν δύο χρόνια σε ένα ισόπαλο 0-0 με τη Σάντερλαντ και όταν έμεινε ξανά χωρίς συμβόλαιο το καλοκαίρι, το τηλέφωνό του έμεινε επίμονα σιωπηλό!
Στα 32 του χρόνια μοιάζει με πρώην παίκτη! Το πανάκριβο life style του και η ενασχόλησή του με τα άλογα αγώνων που διαθέτει, απαιτούν χρόνο και κυρίως χρήμα! Για έναν παίκτη με αυτή τη σπάνια ικανότητα να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, που όμοιά της δεν είχε κανείς Αγγλος παίκτης, την τελευταία δεκαετία, ειλικρινά θλίβει η εικόνα του. Ο τελευταίος ποδοσφαιριστής από το νησί που κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, το 2001, τελικά πληρώνει το γεγονός πως πήρε λάθος στροφή σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι της καριέρας του! Τώρα με το συμβόλαιο που του πρόσφερε η Στόουκ, έχει μία ακόμη -πιθανώς την τελευταία- ευκαιρία να κάνει κάτι καλό σε αυτό το επίπεδο! Είναι βέβαιο πως το αγωνιστικό της στυλ δεν είναι το ωραιότερο στο μάτι, ούτε θα είναι εύκολο για αυτόν να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις.
ΕπΙσης θα πρέπει να αποδείξει πως τα πόδια του δεν είναι πήλινα, όπως είχε εύστοχα γράψει ο Χένρι Γουίντερ στην «Tέλεγκραφ» πριν λίγα χρόνια! Σε μία ηλικία που λογικά θα έπρεπε να παίζει ακόμη και στην εθνική ομάδα, ο Οουεν οφείλει να αισθάνεται τυχερός που βρήκε κάπου ένα συμβόλαιο και δεν έμεινε στο ταμείο ανεργίας! Ακούγεται τρελό, αλλά είναι μία σκληρή υπενθύμιση του τι είναι τελικά η ζωή!
