Σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων
Aν για τους Ευρωπαίους το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι απλά μία υποχρέωση που οφείλουν να κυνηγήσουν μέσα σε μία πολύ δύσκολη σεζόν, για τους Νοτιοαμερικανούς παραμένει ένα σημαντικότατο ραντεβού στο καλαντάρι. Και ειδικά για τους Βραζιλιάνους, που ανέκαθεν είχε το ποδόσφαιρο ίδια θέση στην καρδιά τους με τη θρησκεία, η ευκαιρία παραμένει σημαντική για να διεκδικήσουν ένα τρόπαιο αντάξιο της κουλτούρας τους.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την παρουσία της Κορίνθιανς, ως κατόχου του ΚόπαΛιμπερταδόρες, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά τη λατρεία τους. Ο σημερινός τελικός κόντρα στην Τσέλσι, που γίνεται στη Γιοκοχάμα, αναμένεται με κομμένη την ανάσα. Την αποστολή των πρωταθλητών της Λατινικής Αμερικής συνόδευσαν μέχρι το αεροδρόμιο του Σάο Πάολο πάνω από 20.000 οπαδοί μετατρέποντάς το σε εξέδρα γηπέδου πριν από λίγες μέρες και στη συνέχεια 30.000 βρέθηκαν στο πλευρό της Κορίνθιανς στον ημιτελικό με την Αλ Αχλί. Για μία ομάδα που μόλις πριν από τέσσερα χρόνια είχε κατρακυλήσει στη δεύτερη κατηγορία και το μέλλον έμοιαζε οδυνηρό, αυτή η εξέλιξη αποτελεί όνειρο. Και όπως λένε οι οπαδοί τους, καμία θυσία δεν είναι αρκετή για την αγαπημένη τους ομάδα. «Η Κορίνθιανς είναι σαν έθνος, σαν θρησκεία. Ο κόσμος θα δανειστεί χρήματα από τις τράπεζες ή από τους συγγενείς του για να βρεθεί στην Ιαπωνία. Κάποιοι παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους, πούλησαν τα αυτοκίνητά τους, τις μηχανές τους ακόμα και τα ψυγεία τους», δήλωσε στο CNN ένας Βραζιλιάνος, ο οποίος έκανε ταξίδι 25 ωρών μέσω Κωνσταντινούπολης για να φτάσει στην Ιαπωνία!
Για τους Paulistas το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι μια σοβαρή υπόθεση και αυτό αποτυπώνεται και στη συμπεριφορά των δημοσιογράφων. Αρκετοί από αυτούς που ταξίδεψαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες το καλοκαίρι παρέμειναν στο Λονδίνο τους επόμενους μήνες για να παρακολουθήσουν από κοντά την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Τσέλσι, η οποία θα είναι τελικά η αντίπαλός τους στο φινάλε της διοργάνωσης. Αντίθετα, για τους Αγγλους συναδέλφους τους, η διοργάνωση φαίνεται να περνά στα... ψιλά, παρά το γεγονός ότι μια αγγλική ομάδα εκπροσωπεί την Ευρώπη. Και αυτό θα συνέβαινε όποια ευρωπαϊκή ομάδα και να ήταν στην Ιαπωνία. Μόνο πέρυσι η Μπαρτσελόνα, για τον τελικό με τη Σάντος και πιθανώς λόγω της κόντρας Μέσι με Νεϊμάρ, μπόρεσε να απασχολήσει κάποια τηλεοπτικά κανάλια στην Ευρώπη και ασχολήθηκαν με τη διοργάνωση.
Αυτό το Κύπελλο Κόσμου πάντα ήταν περιθωριακή δραστηριότητα για την Ευρώπη. Και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 21 χρόνια η Γηραιά Ηπειρος υπερτερεί σε κατακτήσεις (13-8), το πόσο σημαντικό θεωρούν οι Λατινοαμερικανοί τον τίτλο αυτό τους κάνει και παραμένουν ανταγωνιστικοί.
Παραδοσιακά άλλωστε το τρόπαιο υπήρξε υπόθεση των δύο ηπείρων. Από το 1960 έως το 2004 οι εκπρόσωποι κοντράρονταν στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Μοναδική εξαίρεση όλων των εποχών υπήρξε η Μαζέμπε από το Κογκό το 2010, η οποία αν και δεν κατέκτησε το τρόπαιο κατάφερε να αποκλείσει την Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε και να προκριθεί στον τελικό με αντίπαλο την Ιντερ του Μπενίτεθ.
Έχοντας και το πλεονέκτημα ότι η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων συμπίπτει χρονικά με το τέλος της σεζόν στη νότιο Αμερική, οι ομάδες που την εκπροσωπούν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στην Ιαπωνία μέρες νωρίτερα. Και αυτό τους έδινε πάντα ένα πλεονέκτημα, παρά το γεγονός πως οι Ευρωπαίοι πρωταθλητές είχαν κατά καιρούς ως εκπροσώπους μερικές από τις πιο δυνατές ομάδες στην ιστορία του αθλήματος!
Η Σάο Πάολο με τον Τέλε Σαντάνα στον πάγκο είχε νικήσει την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ το 1992 αν και είχε στις τάξεις της τον Γκουαρντιόλα, τον Λάουντρουπ, τον Κούμαν και τον Στόιτσκοφ. Την επιτυχία τους οι Βραζιλιάνοι την επανέλαβαν και την επόμενη χρονιά επικρατώντας 3-2 της Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο που διέθετε τον Μαλντίνι, τον Μπαρέζι και τον Ντεσαγί. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 η πανίσχυρη Μπόκα Τζούνιορς του Μπιάνκι κατάφερε να κερδίζει στα ίσια τους Ευρωπαίους και ένα ματς που μένει διαχρονικό είναι ο τελικός του 2000, όπου με τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε και τον Μάρτιν Παλέρμο (που πέτυχε τα δύο γκολ) νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ρομπέρτο Κάρλος, του Ραούλ και του Φίγκο, όπως άλλωστε λύγισε και τη Μίλαν τρία χρόνια αργότερα, παρά το γεγονός ότι με τη φανέλα των «ροσονέρι» αγωνίζονταν ο Κακά, ο Καφού και ο Σεβτσένκο.
Εκείνο πάντως που έκανε πάρα πολύ μεγάλη αίσθηση ήταν το πώς κατόρθωσε η Ιντερνασιονάλ του Πόρτε Αλέγκρε, το 2006, έχοντας μόνο Βραζιλιάνους στη σύνθεσή της να ρίξει νοκ άουτ την Μπαρτσελόνα, η οποία διέθετε τον Ροναλντίνιο.
Συνεπώς, αυτή η υπεροχή της Ευρώπης στις νίκες δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητα των δύο ηπείρων. Γιατί κακά τα ψέματα το κυρίαρχο προϊόν του πλανήτη σε συλλογικό επίπεδο, το Τσάμπιονς Λιγκ, είναι γεμάτο από Λατινοαμερικανούς. Από τον Μέσι και τον Λαβέτσι, τον Ντάνι Αλβες και τον Μαρσέλο, τον Πάτο και τον Κακά, τον Βιδάλ και τον Αγουέρο μέχρι όλους τους Βραζιλιάνους της Τσέλσι, οι κορυφαίοι της νοτίου Αμερικής τιμούν με την παρουσία τους το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, συνεπώς το ότι μπορούν ακόμη οι ομάδες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να παραμένουν ανταγωνιστικές είναι άξιο θαυμασμού!
Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά της ΟΥΕΦΑ οι Βραζιλιάνοι ήταν πιο πολλοί (76) φέτος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ από οποιαδήποτε άλλη χρονιά και από οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα! Οι Γάλλοι με 66, οι Ισπανοί με 63 και οι Γερμανοί με 47 ακολουθούν στη λίστα που περιλαμβάνει την Πορτογαλία με 41 την Αργεντινή με 32 και την Αγγλία που είχε μόλις 31 εκπροσώπους! Παρά την αιμορραγία οι Βραζιλιάνοι παραμένουν ανταγωνιστικοί στο Κόπα Λιμπερταδόρες και κατ' επέκταση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων αποδεικνύοντας το τεράστιο βάθος που έχουν σε ποιότητα.
Στα χαρτιά, πάντως, η Τσέλσι είναι το φαβορί για σήμερα. Αλλά η Κορίνθιανς θα έχει ένα μεγάλο ατού: το ότι για τους παίκτες και τους φίλους της ο τίτλος μετράει. Αντίθετα για τους πανάκριβους σταρ του Αμπράμοβιτς το ταξίδι στην Απω Ανατολή είναι απλά μία ταλαιπωρία! Και το ποδόσφαιρο πάντα τιμωρεί όποιον το σνομπάρει σε αυτή τη σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων!
