Η Λιντς ξανά εκεί που ανήκει
Kάποτε oι κατάλευκες στολές των «παγονιών» της Λιντς Γιουνάιτεντ ήταν σήμα κατατεθέν μιας άλλης εποχής. Στη δεκαετία του '70, όταν μπήκε το αγγλικό ποδόσφαιρο (μέσω της ασπρόμαυρης τηλεόρασης) στη ζωή μας, η ομάδα από το Γιορκσάιρ βίωνε την εποχή της δόξας της και δημιούργησε στρατιά φίλων στην Ελλάδα.
ΧωρΙς αμφιβολία υπήρξε η πιο άτυχη και ταυτόχρονα αδικημένη ομάδα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για μία επταετία, μεταξύ του '68 και του '75, έπαιξε ποιοτικό ποδόσφαιρο, διαδεχόμενη στην κορυφή τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (της αγίας τριάδας των Μπεστ, Λόου και Τσάρλτον) που ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα η οποία κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Και όταν πια το 1975 κατάφερε και η ίδια να πάει στον τελικό είχε αρχίσει πια η δική της παρακμή, οπότε πήρε τη θέση της η Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι.
Η Λιντς δεν κατέκτησε πάντως ανάλογους τίτλους με την πολύ καλή παρουσία της. Οταν ο Ντον Ρέβι την ανέλαβε στη Β' Κατηγορία, άλλαξε τη στολή από μπλε σε κατάλευκη «για να θυμίζουμε τη Ρεάλ», όπως έλεγε. Κάποιοι γέλασαν, αλλά άμεσα δημιούργησε μια ομάδα που με το πέρασμα του χρόνου θα ωρίμαζε δίχως να απολέσει τη φυσιογνωμία της.
Στην πρώτη της σεζόν στους μεγάλους το 1964 έχασε το πρωτάθλημα στη διαφορά τερμάτων από τη Γιουνάιτεντ, ενώ το 1965 ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου στην παράταση από τη Λίβερπουλ με 2-1. Το 1967 την καταδίκασε σε ήττα ο Γάλλος διαιτητής Ελιέ στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, αφού δεν της μέτρησε δύο καθαρά γκολ! Το κατέκτησε πάντως το 1968 με νίκη επί της Φερεντσβάρος, πριν πάρει το 1969 με περίπατο το πρώτο της πρωτάθλημα. Το 1970 αναμετρήθηκε σε αξέχαστους τελικούς Κυπέλλου με την Τσέλσι (2-2, 1-2) χάνοντας από τα τραγικά λάθη του Ουαλού διεθνούς γκολκίπερ Γκάρι Σπρέικ.
Το 1971 πήρε το τελευταίο Κύπελλο Εκθέσεων με τη Γιουβέντους ως αντίπαλο στα εκτός έδρας γκολ (2-2, 1-1) και το 1972 ήρθε η ώρα και στο Κυπέλλο Αγγλίας, αφού επικράτησε της Αρσεναλ με την κεφαλιά-κεραυνό του Αλαν Κλαρκ. Δύο μέρες μετά θα ολοκλήρωνε και το νταμπλ, αφού της αρκούσε η ισοπαλία με την αδιάφορη Γουλβς. Εχασε 2-1 τελικά με τη διαιτησία να παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού δεν της δόθηκε καθαρό πέναλτι στο τέλος!
Το '73 μΕσα σε λίγες μέρες έπεσε θύμα της μεγαλύτερης έκπληξης ποτέ σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας, όταν λύγισε 1-0 από τη Σάντερλαντ (ομάδα που ήταν 16η στη Β' Κατηγορία) και μίας προκλητικά «φιλοϊταλικής» διαιτησίας του Χρήστου Μίχα, στο Κύπελλο Κυπελλούχων, χάνοντας από τη Μίλαν (1-0) στο Καυτανζόγλειο.
Το 1974 η Λιντς πήρε ξανά το πρωτάθλημα αρχίζοντας τη σεζόν με ρεκόρ 29 παιχνιδιών αήττητη, σε μία σεζόν που έμελλε να είναι η τελευταία του Ρέβι, πριν αναλάβει την εθνική Αγγλίας.
Το 1974-75 με προπονητή τον (πρώην αρχηγό της εθνικής και τότε ραδιοσχολιαστή) Τζίμι Αρμφιλντ κατόρθωσε να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αφού απέκλεισε την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ στους «τέσσερις». Ο Αρμφιλντ προθυμοποιήθηκε να αναλάβει μετά την απόλυση του Μπράιαν Κλαφ, ύστερα από τις περιβόητες 44 μέρες που έγιναν βιβλίο και ταινία και στιγμάτισαν την ιστορία του κλαμπ!
Ο τελικός στο Παρίσι ήταν το κύκνειο άσμα της μεγάλης ομάδας. Ο Γάλλος διαιτητής Κιταμπτζιάν δεν της έδωσε ένα πέναλτι (του Μπεκενμπάουερ στον Κλαρκ) και δεν μέτρησε ένα καθαρό γκολ του Λόριμερ, όταν ήταν ακόμη 0-0 το αποτέλεσμα. Αυτές οι αποφάσεις άλλαξαν τη ροή και η Μπάγερν εκμεταλλεύτηκε την απογοήτευση και νίκησε 2-0. Η λήξη συνοδεύτηκε από πολλά επεισόδια που επέφεραν τριετή τιμωρία από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αναπόφευκτα και εκφυλισμό της ομάδας με πτώση λίγα χρόνια μετά, στη δεύτερη κατηγορία.
Από όλη εκείνη την εποχή όμως μένουν οι αναμνήσεις με ανυπόκριτο θαυμασμό για τον αρχηγό της ομάδας, τον κοκκινομάλλη Μπίλι Μπρέμνερ, τον οξύθυμο αλλά εκπληκτικό τεχνίτη Ιρλανδό Τζόνι Τζάιλς, τον Σκωτσέζο δεξιοτέχνη Εντι Γκρέι, τον ικανότατο φορ Αλαν Κλαρκ, τον σκληροτράχηλο Νόρμαν Χάντερ, τα πρώτα επιθετικά μπακ στη Βρετανία, τον δεξιοπόδαρο Πολ Ρίνι και τον μεγαλύτερο αριστερό μπακ που έβγαλε ποτέ το αγγλικό ποδόσφαιρο (μέχρι την εμφάνιση του Ασλεϊ Κόουλ) τον Τέρι Κούπερ, που δυστυχώς οι τραυματισμοί τού μετρίασαν -μετά το 1973- την πορεία. Οσο για τα πιο εντυπωσιακά γκολ, αυτά ανήκαν στον Σκωτσέζο Πίτερ Λόριμερ, που είχε το ισχυρότερο σουτ στον πλανήτη στη δεκαετία του '70.
Το '92 με τις οδηγίες του Χάουαρντ Γουίλκινσον η Λιντς κατάφερε κόντρα στη λογική να ξαναπάρει το πρωτάθλημα με ηγέτη τον Γκόρντον Στράχαν και μπαλαντέρ τον Γκάρι Μακάλιστερ. Και στις αρχές του 2000 ο Ντέιβιντ Ο'Λίρι μπόρεσε να εκμεταλλευτεί μία καλή φουρνιά παικτών από τις ακαδημίες που μαζί με προσεγμένες μεταγραφές έκαναν την ομάδα ξανά φόβητρο. Τότε κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά πρώτα του ΟΥΕΦΑ και κατόπιν του Τσάμπιονς Λιγκ! Μόλις όμως τα οικονομικά προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους, όλοι οι παίκτες (Φέρντιναντ, Κιούελ, Σμιθ, Βίντουκα, Μπόιερ, Γουντγκέιτ, Μάρτιν, Μπάτι, Ντακούρ, Ρόμπινσον και αργότερα ο Φάουλερ) έπρεπε να πουληθούν χωρίς ωστόσο να αποφευχθούν η πτώση και η χρεοκοπία. Μέχρι και το περίφημο «Elland Road» πουλήθηκε, για να μπορέσει η ομάδα να ορθοποδήσει. Τελικά αν και βρέθηκε στη League One, η Λιντς δεν έχασε ποτέ τη δυναμική της και με τον Νιλ Γουόρνοκ ως προπονητή θα επανέλθει σύντομα εκεί που ανήκει.
Η πρόσφατη επικράτηση επί της Τότεναμ, όπως και οι προκρίσεις στο Λιγκ Καπ με την Εβερτον και τη Σαουθάμπτον, για μία ενδεκάδα που κόστισε μόλις 1,3 εκατ. λίρες για να συγκροτηθεί, είναι εκπλήξεις. Ταυτόχρονα όμως και σκηνές από έργο που θα δούμε προσεχώς!
