Σπουδαία νίκη, αλλά δεν παύει να είναι…φιλική!
Η εικόνα της Αγγλίας στη νίκη επί της Βραζιλίας ήταν καλή και δεν θα άλλαζε κάτι ακόμη και αν δεν κατάφερνε να νικήσει. Ο Σμόλινγκ, ο Κλέβερλι, ο ο Γουόλκοτ και ιδίως ο Τζακ Γουίλσιρ δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν από τους προκατόχους τους και ο κόσμος λογικά από τη στιγμή που έληξε αυτό το σπουδαίο φιλικό άρχισε και πάλι να αισιοδοξεί.
Προσοχή όμως στη διαχείριση μίας νίκης. Ναι μεν ύστερα από 23 χρόνια το να κερδίζεις τη Βραζιλία δεν είναι αμελητέο γεγονός, ωστόσο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία φιλική νίκη. Και από τέτοιες στην ιστορία της η Αγγλία έχει πάμπολλες! Εκείνο που της λείπει είναι το νοητικό ξεμπλοκάρισμα σε μία μεγάλη διοργάνωση που θα τη βοηθήσει να αποτινάξει την ταμπέλα του looser και να κατακτήσει κάτι για πρώτη φορά από το 1966!
Κάποια από τα ονόματα που αποτέλεσαν την επονομαζόμενη «χρυσή φουρνιά» του αγγλικού ποδοσφαίρου στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν μέσα στο γήπεδο στο ξεκίνημα του ματς με τη Βραζιλία. Ήταν αυτοί που κουβάλησαν το φορτίο για χρόνια, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση! Ο αρχηγός Τζέραρντ και ο -«κατοστάρης» πια- Ασλει Κόουλ ήταν και πάλι χρήσιμοι, ενώ τη νίκη χάρισε με ωραίο σουτ ένας άλλος από την παλιά φουρνιά, ο Φρανκ Λάμπαρντ. Ωστόσο ήταν η εμφάνιση των νέων «φυντανιών» που έκανε τον Ρόι Χότζον να αισιοδοξεί. Και όχι μόνο των νεαρών, αλλά και εκείνων όπως ο Μπεινς για παράδειγμα που είναι 28 ετών, οι οποίοι έκαναν και με το παραπάνω σωστά τη δουλειά τους στο γήπεδο!
Αυτό όμως που δεν γιατρεύεται με νίκες στα φιλικά είναι το να αποβληθεί το κόμπλεξ που δεν αφήνει την εθνική Αγγλίας να κάνει το ξεπέταγμα. Και συνήθως βέβαια ο αποκλεισμός έρχεται στα πέναλτι! Κάτι ανάλογο συνέβαινε με την Ισπανία που για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα δεν έφτανε καν στα ημιτελικά μίας μεγάλης διοργάνωσης και είχε 44 χρόνια να κερδίσει το οτιδήποτε. Η Αγγλία πάσχει από το ίδιο σύνδρομο. Ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, ο Κόουλ, αλλά και ο Ρούνει που είναι πια «παλιοσειρά» (αφού πρωτόπαιξε το 2004 σε μεγάλο τουρνουά) παρά τα 27 του χρόνια είναι σπουδαίοι παίκτες, ενώ ο Χαρτ (που έκανε εντυπωσιακή διπλή απόκρουση στο πέναλτι του Ροναλντίνιο), ο Τζόνσον (που έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του με τη φανέλα της εθνικής), ο Γουίλσιρ και ο Γουόλκοτ δεν υπολείπονται ποδοσφαιρικά από τους Γερμανούς, τους Γάλλους ή τους Ιταλούς ή τους Ολλανδούς αντιπάλους τους, όμως μόλις έρθει η ώρα ενός τουρνουά βυθίζονται αύτανδροι! Και αυτό θα είναι πάντα το πρόβλημα που θα έχει οποιοσδήποτε τεχνικός που θα κάθεται στον πάγκο μέχρι να αποτινάξει με κάποιο τρόπο η κάθε νέα φουρνιά τις αμαρτίες των προηγούμενων.
Μία φιλική νίκη όπως αυτή με τη Βραζιλία λειτουργεί πάντα ως βάλσαμο και δίνει στον ομοσπονδιακό τεχνικό περιθώριο να δουλέψει με ησυχία για ένα διάστημα. Όμως με έναν δύσκολο προκριματικό όμιλο μπροστά της η Αγγλία οφείλει πρώτα να προκριθεί για το Μουντιάλ και κατόπιν να κάνει τα όποια σχέδια. Και κυρίως να μην παρασύρεται κανείς από νίκες που μπορεί να είναι γκλαμουράτες, αλλά επί της ουσίας δεν προσδίδουν κάτι παραπάνω από απλό πρεστίζ!
