Μπορούσε και με δέκα αλλά έπρεπε να τολμήσει
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πολλά καλύτερα παιχνίδια στα 20 χρόνια που περιγράφω αναμετρήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, από τη χθεσινή ανάμεσα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η αποβολή του Νάνι, μαρκάρισμα το οποίο στη χειρότερη θα έπρεπε να παρατηρηθεί με κίτρινη κάρτα, άλλαξε τις ισορροπίες και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της Ρεάλ. Το κλήμα ήταν στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος όμως όπως λέει και ο λαός από την αδράνεια που επέδειξε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον καθοδηγώντας την ομάδα του από τον πάγκο.
Τη στιγμή που ο Ζοσέ Μουρίνιο, έκανε την καλύτερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει με την είσοδο του Μόντριτς στο παιχνίδι, τραβώντας τον Ιγκουαϊν δεξιά και δίνοντας ταυτόχρονα εντολή στον Κακά να κινείται σε ρόλο σέντερ φορ, ο Σερ Άλεξ επέλεξε να μείνει απαθής στην σκακιέρα του «Ολντ Τράφορντ» για περίπου 16 λεπτά. Έχω την απαίτηση πάντως από μια ομάδα όπως η Γιουνάιτεντ, η οποία μαζί με τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μίλαν και αυτό το διάστημα την Ντόρτμουντ, βρίσκεται στο υψηλότερο ράφι ποδοσφαιρικής ποιότητας, να τραβάει χειρόφρενο στο ρυθμό και να μην επιτρέπει σε κανέναν αντίπαλο να σκοράρει δύο φορές σε ένα τρίλεπτο.
Όταν πλέον αντέδρασε, το παιχνίδι είχε ήδη αρχίσει να ξεγλιστρά από τα χέρια της Γιουνάιτεντ γιατί η Ρεάλ είχε σημειώσει δύο γκολ σε τρία λεπτά. Η είσοδος του Ρούνεϊ, η οποία θα έπρεπε ίσως να γίνει ταυτόχρονα με αυτή του Μόντριτς όταν ο Κροάτης αντικατέστησε τον Αρμπελόα, δημιουργώντας ερώτημα στον Μουρίνιο για το πώς θα λειτουργήσουν οι τρεις αμυντικοί του απέναντι σε δύο φορ, ήρθε καθυστερημένα. Ενδεχομένως και ο Καγκάβα να ήταν πολύ πιο χρήσιμος σε εκείνο το χρονικό σημείο από τον Κλέβερλι αφού ο Ιάπωνας και από εξαιρετικό παιχνίδι απέναντι στη Νόριτς προερχόταν έχοντας σημειώσει χατ-τρικ αλλά και περισσότερο θα μπορούσε να κρατήσει την μπάλα. Όλα αυτά είναι όμως ερωτήματα, στα οποία ποτέ δεν θα πάρουμε απάντηση.
Παρ’όλα αυτά η Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να ισοφαρίσει σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις όπου ο Ντιέγκο Λόπεθ είπε όχι στους Κάρικ και Φαν Πέρσι ενώ αν συνυπολογίσουμε το δοκάρι του Βίντιτς και την απόκρουσή του στο τετ-α-τετ του Γουέλμπεκ, θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Γιουνάιτεντ έκανε αρκετά για να πάρει αυτή την πρόκριση στα προημιτελικά.
Από την άλλη πλευρά, στις λεπτομέρειες η Ρεάλ ήταν φανερό ότι ακόμα και 11 εναντίον 11, είχε διαβάσει καλύτερα το παιχνίδι σε σύγκριση με το ματς της Μαδρίτης όπου εκεί η Γιουνάιτεντ ήταν καλύτερη στα ψιλά γράμματα. Σου έδινε την αίσθηση ότι ακόμη και αν δεν υπήρχε η αποβολή, έχοντας πάρει τόσο χώρο στο γήπεδο από τη Γιουνάιτεντ θα έβρισκε πάλι τον τρόπο να φτάσει στην ισοφάριση.
Το παιχνίδι πάντως δικαίωσε απόλυτα όποιους το περιμέναμε σαν πρόωρο τελικό και πιθανώς αυτές οι δύο μαζί με την Μπάγερν αυτή τη στιγμή να μπορούσαν να μας δώσουν τον καλύτερο τελικό αν βρισκόμασταν τώρα στο Μάιο και στο «Γουέμπλεϊ».
Η αλήθεια είναι ότι είναι άδικο στους «16» της διοργάνωσης μια από αυτές τις δύο να έπρεπε να αποχωρήσει. Παρ’ όλα αυτά, καθαρά ποδοσφαιρικά, όταν τελείωσε το ματς, είχες την αίσθηση ότι είχες παρακολουθήσει ποδόσφαιρο για 3 ώρες και όχι για 90 λεπτά. Οι στιγμές ποδοσφαιρικού πολιτισμού με το χειροκρότημα στον τραυματία Ντι Μαρία, την αποθέωση των οπαδών της Γιουνάιτεντ προς το πρόσωπο του Ρονάλντο αλλά και το χειροκρότημα προς τους παίκτες στο τέλος του ματς, απλώς πιστοποιούν ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ο βασιλιάς των σπορ
