Έκανε πρόβα για τη διαδοχή!
Σπάνια μία κόκκινη κάρτα προκάλεσε τόση πολλή συζήτηση όπως εκείνη της Τρίτης στο «Ολντ Τράφορντ». Και αυτό γιατί αποβάλλοντας ο Τούρκος Τσακίρ τον Νάνι, με την αριθμητική ανισορροπία που προέκυψε, πιθανότατα άλλαξε και την ροή του ματς.
Ήταν ή όχι αποβολή; Η αίσθηση μου περιγράφοντας το ματς ήταν ξεκάθαρα πως δεν ήταν κόκκινη κάρτα. Αυτό το είπα άλλωστε αμέσως, γιατί είναι ολοφάνερο πως ο Νάνι βλέπει πολύ αργά τον Αρμπελόα. Ο κανονισμός, είναι γεγονός πως δεν κάνει λόγο για εσκεμμένη ή όχι κίνηση όταν σηκώνεται ψηλά το πόδι. Άρα με το γράμμα του νόμου ο Τσακίρ έχει δίκιο. Αυτό άλλωστε είπε και ο (εμβληματικός επί χρόνια αρχηγός της Γιουνάιτεντ) Ρόι Κιν ως σχολιαστής στην ITV, διαφωνώντας κάθετα με όποιον έλεγε πως δεν είναι κόκκινη κάρτα. Το ίδιο πιστεύει και ο Γκρέιαμ Σούνες στο SKYSPORTS όπως και ο παλιός διαιτητής Γκρέιαμ Πολ. Όλοι τους έκαναν λόγο για επικίνδυνο παιχνίδι ερχόμενοι σε αντίθεση με τον πολύ κόσμο που θεωρεί πως δεν υπήρχε πρόθεση και πως δεν έπρεπε να βγει κάρτα. Εκείνο που προσωπικά υποστηρίζω πάντα είναι πως οι διαιτητές (ανεξαρτήτως τι λέει ο κανονισμός) οφείλουν να οσμίζονται και την αίσθηση του τι είναι καλό για το παιχνίδι. Κανείς παίκτης της Ρεάλ δεν είχε πάει πάνω στον διαιτητή για να απαιτήσει κάτι , γιατί όλοι τους είχαν αντιληφθεί πως περισσότερο από κακό υπολογισμό παρά από πρόθεση για να χτυπήσει κάποιον , σήκωσε το πόδι ο Πορτογάλος. Τέλος πάντων, από τη στιγμή που οι κανονισμοί σε πάρα πολλά σημεία δεν είναι απόλυτα ξεκάθαροι και αφήνουν πολλές ερμηνείες στη κρίση του διαιτητή , τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Πρέπει να θυμηθούμε άλλωστε πως η Τσέλσι με δέκα παίκτες και πίσω στο σκορ 2-0 στην Βαρκελώνη, ισοφάρισε τη Μπάρτσα και προκρίθηκε , ενώ η Ιντερ του Μουρίνιο άντεξε με δέκα παίκτες στο Καμπ Νου πριν τρία χρόνια για σχεδόν μία ώρα. Και για το μέγεθος της Γιουνάιτεντ , το να δέχεται δύο γκολ σε τρία λεπτά ακόμη και με παίκτη λιγότερο, όπως άλλωστε είχε γίνει στον προημιτελικό με την Μπάγερν το 2010. Τότε αν και προηγήθηκε 3-0 νίκησε, έμεινε με δέκα όταν οι Βαυαροί είχαν μειώσει σε 3-1 και τελικά αποκλείστηκε στα εκτός έδρας γκολ αφού το σκορ έγινε 3-2. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση!
Αυτό λοιπόν που δεν θα μάθουμε ποτέ είναι αν η Ρεάλ που ήταν πίσω στο σκορ στο χρονικό σημείο που έγινε η αποβολή, θα ισοφάριζε υπό άλλες συνθήκες. Δεν θα μάθουμε επίσης ποτέ πόσο διαφορετικό θα ήταν το ματς αν ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον δεν έχανε το μυαλό του από την αποβολή και λειτουργούσε ψύχραιμα απαντώντας στην αλλαγή του Μουρίνιο με δική του κίνηση στη σκακιέρα. Τη στιγμή που ο Πορτογάλος έβλεπε τη ευκαιρία να διαγράφεται μπροστά του, βάζοντας τον Μόντριτς και όχι επιθετικό όπως θα έκαναν άλλοι, τραβώντας τον Ιγκουαϊν στα πλάγια, στέλνοντας δίπλα του τον Οζίλ, επειδή ο Εβρά είχε αρχίσει να αφήνει κενό στη θέση του, ο Σερ Αλεξ δεν επέλεξε να αντιδράσει. Ίσως αν εκείνη την ώρα έστελνε τον Ρούνει στον αγώνα χρησιμοποιώντας τον δίπλα στον Φάν Πέρσι , ο Πορτογάλος τεχνικός να έπρεπε να αναθεωρήσει το ρίσκο των τριών αμυντικών αφού θα ήταν ευάλωτος αμυντικά. Επίσης «λησμόνησε» στον πάγκο τον Ιάπωνα Καγκάουα που προερχόταν από χατ τρικ εναντίον της Νόριτς και αυτό το «θόλωμα» του Σκωτσέζου τεχνικού που έβλεπε την ομάδα του να λυγίζει από την πίεση, στοίχισε περισσότερο και από την αποβολή, όπως πολύ εύστοχα σημείωσαν, σαν σχεδόν από καρμπόν, οι πιο έγκριτοι αναλυτές στις αγγλικές εφημερίδες, ο Martin Samuel, ο Patrick Barclay και ο Henry Winter!
Αυτό που δεν αλλάζει είναι πως το ματς ήταν από τα καλύτερα που έχω δει στα σχεδόν 19 χρόνια που περιγράφω αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν ποδόσφαιρο πάρα πολύ υψηλού επιπέδου, τόσο από τακτικής όσο και από τεχνικής άποψης. Και ο Μουρίνιο με αυτή την παράσταση υποχρέωσε (σε συνέχεια μάλιστα των δύο κολλητών νικών με τη Μπαρτσελόνα) τον ισπανικό τύπο να τον αποθεώσει και να…γλύψει εκεί που έφτυνε για τόσους μήνες! Πιο γλυκιά εβδομάδα από την τελευταία ο Special One δεν πρέπει να έχει ζήσει στη Μαδρίτη, μόνο που ο ίδιος ξέρει πως ακόμη δεν έχει κριθεί κάτι.
Ήταν ένα παιχνίδι που θα άξιζε να είναι ο τελικός ωστόσο ακόμη ήταν μόνο η φάση των «16» και υπάρχει ακόμη δρόμος. Η Μπάγερν, η Μπαρτσελόνα ή η Μίλαν, η Γιουβέντους , η Ντόρτμουντ δεν είναι αμελητέες ποσότητες και αυτό το ξέρει ο Ζοσέ για αυτό και κρατάει ακόμη χαμηλούς τόνους. Όμως ήταν μία πρόκριση που γεμίζει την ομάδα του με αυτοπεποίθηση. Όσο για τη Γιουνάιτεντ , μένει με το παράπονο του τι θα είχε γίνει αν ο Τσακίρ έβγαζε κίτρινη κάρτα και όχι κόκκινη. Και μαζί της, όλοι εμείς που ίσως να βλέπαμε ακόμη καλύτερο ματς! Α, και κάτι ακόμη: με την γενικότερη εικόνα που έβγαλε ο Μουρίνιο αυτές τις δύο μέρες, με το χαμηλό προφίλ και με τις δηλώσεις περί καλύτερης ομάδας που έχασε, είναι βέβαιο πως περνούσε …ακρόαση για διάδοχος του Σερ Αλεξ, όταν και όποτε αυτός αποχωρήσει! Μόνο που τα πραγματικά διαπιστευτήρια του για το αν είναι ή όχι ο πιθανώς μοναδικός ικανός να καλύψει ένα τόσο μεγάλο κενό όταν φύγει ο Φέργκιουσον, τα έδωσε με τον τρόπο που χειρίστηκε την κατάσταση, κάνοντας τη κίνηση ματ μετά την αποβολή!
