Χωρίς αυτήν ακόμη θα ψάχνανε τι φταίει!
Όλοι αυτοί που κάθισαν αναπαυτικά στις θέσεις τους, τη Δευτέρα το βράδυ στο «Ολντ Τράφορντ» και απόλαυσαν το ντέρμπι της Γιουνάιτεντ με τη Σίτι, είναι σίγουροι πως θα συνέβαινε αυτό τόσο άνετα, αν κάποιος δεν αποφάσιζε να αγνοήσει τις φωνές και να κηρύξει ανένδοτο πόλεμο κατά των χουλιγκανς στη δεκαετία του 80; Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Το γεγονός πως δεν τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της Μάργκαρετ Θάτσερ το αφήνω ασχολίαστο. Εκείνο που όμως το ποδόσφαιρο δεν επιτρέπεται να λησμονεί είναι σε πόσο χαμηλό επίπεδο είχε φτάσει μέχρι να αποφασίσει η «Σιδηρά Κυρία» πως δεν πήγαινε άλλο. Και αποφάσισε να πράξει, αντί των γνωστών ευχολογίων που οι πολιτικοί έχουν πάντα έτοιμα στις τραγωδίες.
Επειδή εκείνη την εποχή τη βίωσα καλά και έχω εμπειρίες από τα αγγλικά γήπεδα από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ακόμη επιβεβαιώνω πλήρως αυτό που έγραψε πολύ παραστατικά ο Τζεφ Πάουελ στη Daily Mail. Με την μακρά πείρα του, δικαιούται να λέει πως οι ομάδες αγνοώντας τη Θάτσερ ντροπιάζουν την ιστορία τους. Και αυτό γιατί πρόκειται για κάποια που αν δεν έκανε πράξεις αυτά που άλλοι απλώς ανέφεραν, σήμερα πολύ πιθανό οι αγγλικές ομάδες να ήταν ακόμη εκτός Ευρώπης! Αυτό που ελάχιστοι θυμούνται είναι το πόσο αρνητική ήταν η αντιπολίτευση την εποχή που η Θάτσερ έδωσε εντολή στον (τότε πρόεδρο της αγγλικής ομοσπονδίας) Μπερτ Μίλιτσιπ να αποσύρει επ’ αόριστον τις ομάδες από την Ευρώπη πριν καν συνεδριάσει η ΟΥΕΦΑ, μετά την αποφράδα νύχτα του Χέιζελ. Μάλιστα, η άποψη του τότε αρχηγού των Εργατικών Νιλ Κίνοκ ήταν πως «όταν πονάει το δόντι δεν κόβεις το κεφάλι» και πως «με σωστό και ειλικρινή διάλογο με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα μπορούσε να βρεθεί μία λύση». Κουβέντες βγαλμένες από το εγχειρίδιο των πολιτικών που μιλάνε πολύ και παράγουν ελάχιστο έργο! Χωρίς την Θάτσερ ακόμη θα κάνανε κουβέντες για τι φταίει!
Η εντολή για εφαρμογή τον Γενάρη του 1990 «χωρίς καμία παρέκκλιση» όσων υπαγόρευε η Έκθεση Τέιλορ οδήγησε στη νέα εποχή. Η απαγόρευση των εξεδρών για ορθίους, ο έλεγχος στις πόρτες, η καθιέρωση του εισιτήριου με ονοματεπώνυμο καθώς και η υποχρέωση για κατασκευή νέων γηπέδων στα οποία δεν υπήρχαν συνθήκες ασφαλείας ήταν τα βασικά συστατικά της …μετάλλαξης.
Τη δεκαετία του 80, το προιόν «ποδόσφαιρο» δεν υπήρχε για τη αγγλική τηλεόραση. Αποτελούσε δυσφήμηση για ένα κανάλι να προβάλλει εικόνες «από άθλιες τρύπες που λέγονται γήπεδα, γεμάτες μεθυσμένους ημίγυμνους άντρες που φωνάζουν συνθήματα» για να αντιγράψω τα λόγια του τότε διευθυντή προγράμματος της ITV Ντένις Φόρμαν.
Από το 1992 με την είσοδο του SKY στο παιχνίδι και με τα νέα γήπεδα για το EURΟ 1996 να ξανακάνουν λόγω και της ασφάλειας που παρείχαν, το ποδόσφαιρο προσιτό στο ευρύ κοινό, η Πρεμιερ Λιγκ έγινε η γη της επαγγελίας! Φυσικά με τον πακτωλό χρημάτων που μπήκαν στα ταμεία για να μπορούν οι ομάδες να έχουν τα μεγαλύτερα αστέρια και οι οπαδοί να πηγαίνουν στο γήπεδο για να τα απολαμβάνουν με τις ανέσεις που παρέχονται πλέον! Και όλα αυτά είτε μας αρέσει είτε όχι δεν θα είχαν γίνει ποτέ χωρίς την (ξεροκέφαλη μεν αλλά άκρως αποτελεσματική) Μάργκαρετ Θάτσερ που αγνοούσε τις λέξεις «πολιτικό κόστος».
