Η σκιά του θα πέφτει βαριά σε όποιον και να έρθει!
Όπως όλοι θυμούνται τι έκαναν τη στιγμή που τα αεροπλάνα χτυπούσαν τους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, ή παλιότερα τη νύχτα που ο άνθρωπος τον Ιούλιο του 1969 πατούσε στο φεγγάρι, έτσι δεν πρόκειται να λησμονήσει κανείς τι έκανε την ώρα της ανακοίνωσης της αποχώρησης του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Φυσικά τίποτα στη ζωή δεν κρατά για πάντα και θα ερχόταν η ώρα του τέλους για ένα προπονητή που στα 71 του χρόνια, δεν θα μπορούσε να κάθεται στον πάγκο αιώνια. Πλην όμως, επειδή θυμάμαι πόσο κάθετος ήταν τον Νοέμβριο του 2010 στο Κατάρ, όταν σε μία άτυπη συνέντευξη Τύπου μας διευκρίνιζε πως όταν σταματάς να δουλεύεις τότε μόνο ο τάφος είναι η επόμενη στάση σου, ομολογώ πως δεν περίμενα να το ανακοινώσει ακόμη! Εκτός αν η υγεία του για κάποιο λόγο που εμείς δεν γνωρίζουμε, είναι κλονισμένη και αυτή η επιλογή του επιβλήθηκε από την οικογένεια του.
Ότι και να είναι, μιλάμε για ιστορική μέρα από κάθε πλευρά. Ποτέ στο μέλλον δεν πρόκειται να αντέξει πια προπονητής σε ομάδα πρωταθλητισμού, για ένα τέταρτο του αιώνα, όπως ο Σκωτσέζος. Οι απαιτήσεις μίας ομάδας όπως η Γιουνάιτεντ, όπου η τρίτη είναι κραυγαλέα αποτυχία (και όχι επιτυχία όπως συμβαίνει αλλού) δεν πρόκειται να είναι στο μέλλον εύκολο να της διαχειριστεί ο οποιοδήποτε. Και το εκπληκτικό είναι πως ο Σερ Αλεξ, άντεξε στη θέση του και τα πρώτα τέσσερα άτιτλα χρόνια, όταν η πίεση σε μία Γιουνάιτεντ χωρίς πρωτάθλημα από το 1967, «κατάπινε» προκατόχους του!
Ήμουν ο μόνος Έλληνας δημοσιογράφος, απεσταλμένος της ΕΡΤ για μετάδοση του αγώνα, που βρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου του Φέργκιουσον, στις 18 Μαίου του 1990, μετά το πρώτο Κύπελλο που κατακτούσε με τη Γιουνάιτεντ. Εκείνη τη στιγμή, πιθανώς κανείς μας δεν αντιλαμβανόταν πως γινόμασταν αυτόπτες μάρτυρες ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Εκείνο το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας και μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, θα ήταν το εφαλτήριο για ότι θα επακολουθούσε. Ο Σκωτσέζος προπονητής επιτέλους ένοιωθε τη θηλιά στο λαιμό να χαλαρώνει, αφού μέσα στη σεζόν 1989-90 είχε φτάσει τουλάχιστον τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση. Στην αρχή της χρονιάς, είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ ΜακΓκράθ καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν) γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει! Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ..α. Αντίο Φέργκι») και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1 , 3-0 από την Αστον Βίλα και 4-0 από τη Νόττιγχαμ Φόρεστ έκαναν το «Θέατρο των Ονείρων» καζάνι που έβραζε! Μάλιστα για ένα διάστημα δύο μηνών μεταξύ αρχών Νοεμβρίου και Χριστουγέννων η ομάδα έμεινε χωρίς νίκη, ακροβατώντας πάνω από την επικίνδυνη ζώνη. κάτι που δεν είχε συμβεί από την αποφράδα χρονιά του υποβιβασμού το 1974.
Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νόττιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ» θα ήταν το τελευταίο του. Το απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου 1990 και ένα γκολ λίγο πριν το τέλος από τον Μαρκ Ρόμπινς (που το 1998 πέρασε για ελάχιστους μήνες από τον Πανιώνιο) του έδωσε το φιλί της ζωής.
Όχι πως οι επόμενοι μήνες ήταν εύκολοι αφού η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να φυτοζωεί. Ωστόσο οι προκρίσεις στο Κύπελλο του έδιναν παρατάσεις. Και η νίκη στον τελικό με ένα γκολ του αμυντικού Λι Μάρτιν αποδείχτηκε ευλογία θεού για τον σύλλογο και …κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Στον επαναληπτικό ο Φέργκιουσον, άλλαξε το τερματοφύλακα Τζιμ Λέιτον που είχε φέρει μαζί του από την Αμπερντίν, ο οποίος έκανε απανωτά λάθη στο πρώτο ματς που έληξε 3-3, βάζοντας τον άπειρο Λες Σίλι στη θέση του. Δικαιώθηκε σε αυτή την επιλογή!
Σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου ένας ανακουφισμένος Φέργκιουσον, είπε κάτι που καλό είναι να θυμούνται όλοι όσοι απαξιώνουν ένα οποιοδήποτε τρόπαιο. Μόλις τον ρώτησαν αν έχει σημασία ένα Κύπελλο Αγγλίας, την ίδια εβδομάδα που η Λίβερπουλ κατακτούσε το ένα ακόμη πρωτάθλημα (το 18ο και τελευταίο της έως σήμερα) ο Σκωτσέζος τεχνικός φανερά ενοχλημένος είχε απαντήσει: «Εμείς γιορτάζουμε απόψε τη δική μας επιτυχία και μην ξεχνάτε πως κάθε πορεία θέλει ένα πρώτο βήμα». Και αν κανείς επέμενε εκείνη τη νύχτα πως 23 χρόνια μετά , το Κύπελλο που μόλις είχα δει να σηκώνει ο Μπράιαν Ρόμπσον θα ήταν όντως το πρώτο βήμα μίας πορείας 38 τίτλων (ανάμεσα τους 13 πρωταθλήματα, πέντε FA cup, δυο Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων) θα τον έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τρελό!
Ο Φέργκιουσον το 2001 έκανε λάθος όταν ανακοίνωσε την αποχώρηση του στο τέλος της σεζόν και η ομάδα του ύστερα από τρεις τίτλους σερί και το τρεμπλ του 1999, έμοιαζε να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Το διόρθωσε γρήγορα, αλλάζοντας γνώμη αλλά υποσχέθηκε πως όταν θα γίνει δεν θα το αντιληφθεί κανείς. Και έτσι ακριβώς έκανε φέτος όταν πια όλα είχαν κριθεί και χωρίς να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.
Φυσικά η σκιά του θα πέφτει βαριά πάνω από τον όποιο διάδοχο του. Όταν ο Σερ Μπάτ Μπάσμπι παραιτήθηκε το 1970, τόσο ο Γουλφ ΜακΓκίνες όσο και ο Φρανκ Ο Φάρελ που τον διαδέχτηκαν δεν άντεξαν την πίεση. Και κάθε λίγο η ομάδα φώναζε πίσω τον Σερ Ματ για να βοηθήσει. Ο Φέργκιουσον δεν θα είναι εύκολο να αντικατασταθεί και αν έρθουν κάποιες αποτυχίες , ο διάδοχος του επειδή δεν θα έχει ποτέ την ασυλία του, δύσκολα θα αντέξει!
Ότι και να γίνει η 8η Μαίου του 2013 θα είναι για πάντα μία ιστορική μέρα. Και αυτός ο ιδιότροπος, αλλά άκρως χαρισματικός άνθρωπος, μην ξεχνάμε πως πάνω από όλα υπήρξε και εξαιρετικός προπονητής παίρνοντας τους πιο πολλούς τίτλους από οποιονδήποτε άλλο Βρετανό. Το κατάφερε επειδή ήταν τολμηρός, αλλά και τυχερός. Όμως η τύχη να ξέρετε, κλείνει το μάτι πάντα στους ικανούς!
