Με πρόκληση να μην λυγίσει από τις υπέρογκες απαιτήσεις
Το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό της περσινής χρονιάς στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ήταν αυτό που ανακοινώθηκε χθες από την Τσέλσι. Η επιστροφή του Ζοσέ Μουρίνιο εκεί που αισθάνεται σπίτι του, εκεί όπου ο ίδιος θεωρεί ότι έχει αφήσει ανεκπλήρωτο έργο, εκεί που ίδιος δήλωσε ότι αγαπήθηκε περισσότερο.Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μπορεί με την Πόρτο να πήρε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί με την Ιντερ να έκανε ένα μοναδικό τρεμπλ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου αλλά τα χρόνια που πέρασε στο Λονδίνο είναι αυτά που ο ίδιος πολλές φορές αναφέρει ως τα σημαντικότερα και που όπως εξομολογήξηκε στην επίσημη βιογραφία του, είναι και αυτά που τον γεμίζουν ταυτόχρονα με περηφάνια και θλίψη αν αναλογιστεί κανείς το πώς και το γιατί έφυγε τον Σεπτέμβριο του 2007.
Κακά τα ψέματα, όταν έφτασε την πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2004 και με την περίφημη έκφραση «I am the Special One» ανέβασε τον πήχη ψηλά για μια ομάδα που είχε να πάρει μισό αιώνα πρωτάθλημα. Άλλαξε όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, αναποδογυρίζοντας το τραπέζι, συγκρούστηκε με τους πάντες και τα πάντα αλλά οδήγησε τελικά τους «μπλε» στη γη της επαγγελίας εκτοπίζοντας αρχικά την τότε αήττητη αρμάδα του Αρσέν Βενγκέρ από την κορυφή. Έβαλε μάλιστα και στην σκιά τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για μια διετία αφού επανέλαβε την επιτυχία κατάκτησης του πρωταθλήματος σχεδόν από τον Οκτώβριο τη σεζόν 2005-2006, όταν έφυγε με 10 βαθμούς μπροστά.
Επικές έμειναν και οι κόντρες του με τον Ράφα Μπενίτεθ που όμως δύο φορές τον απέκλεισε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ στερώντας του την ευκαιρία να πετύχει με την Τσέλσι ότι είχε κάνει ήδη με την Πόρτο. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα τώρα αλλά πρώτα πρέπει να ξαναφέρει την Τσέλσι στο νούμερο ένα της Πρέμιερ Λιγκ αφού τις τελευταίες χρονιές τερμάτισε πολύ μακριά από την κορυφή. Αν και είναι βέβαιο πως αν μπορέσει να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και ας μην ξαναπάρει πρωτάθλημα οι οπαδοί της ομάδας θα τον αποθεώσουν. Όμως και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερωτηματικό. Η πικρή αλήθεια είναι πως οι επιστροφές των απόλυτα επιτυχημένων στους πάγκους των ομάδων όπου αγαπήθηκαν παράφορα, σχεδόν ποτέ δεν είχαν χάπι εντ. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που κάποιος γύρισε και έκανε ξανά επιτυχίες.
Για να μην πιάσουμε την Ελλάδα όπου τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, ας μείνουμε μόνο στο εξωτερικό και ας θυμηθούμε κάποιες τρανταχτές περιπτώσεις με πιο πρόσφατη την παταγώδη αποτυχία του Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ, το διπλό κάζο του Αρίγκο Σάκι και του Φάμπιο Καπέλο στη Μίλαν όπου σε διαδοχικές χρονιές απέτυχαν ακόμα και να βγάλουν την ομάδα στην Ευρώπη ενώ μόλις λίγα χρόνια πριν την είχαν οδηγήσει στην κατάκτηση της κορυφής στην Ευρώπη.
Παλιότερα, απέτυχαν ο Κέβιν Κίγκαν στη Νιούκαστλ ακόμη και ο μυθικός Σερ Ματ Μπάσμπι που ουσιαστικά άφησε τη Γιουνάιτεντ στο δεύτερο πέρασμά του με το ένα πόδι στη 2η κατηγορία. Σε κάθε χώρα υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις και που και που, σπάνιες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα όπως του Μαρσέλο Λίπι όταν επέστρεψε στη Γιούβε και ξαναπήρε πρωτάθλημα ή η κλασσικότερη όλων η πρόσφατη του Γιουπ Χάινκες που στο 2ο πέρασμά του από Μπάγερν τα πήρε όλα και έφυγε αφού προηγουμένως όμως φλέρταρε με μια κραυγαλέα αποτυχία την προηγούμενη χρονιά.
Οι αριθμοί δεν παίζουν μπάλα και ο Μουρίνιο μετά το μέτριο πέρασμά του από τον πάγκο της Ρεάλ (όπου δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα αποτυχημένο αλλά ούτε και ένα πρωτάθλημα έστω με 100 βαθμούς είναι λόγος θριαμβολογίας) ξέρει πως αυτή τη φορά επειδή ακριβώς στο προηγούμενο πέρασμά του σφράγισε όλη τη σύγχρονη ιστορία της Τσέλσι οι απαιτήσεις είναι υπέρογκες.
Αν δεν τον λυγίσουν και τα καταφέρει τότε ναι ξεκάθαρα θα μπορεί να ξαναλέει ότι παραμένει «The Special One».
