Ένας νικητής, ένας ηττημένος αλλά κανείς χαμένος!
Ήταν ένα ματς που θύμιζε παιχνίδια από το παρελθόν ανάμεσα στους παραδοσιακούς αντιπάλους του αγγλικού ποδοσφαίρου. Και όταν πια έληξε ενώ ουσιαστικά είχε νικητή και ηττημένο, τα χαμόγελα δεν περιορίζονταν μόνο στους θριαμβευτές! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Και αυτό γιατί για τη μεν Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το να κερδίζεις τον αιώνιο εχθρό σου είναι πάντα σημαντικό -αλλά και γιατί ύστερα από το στραπάτσο στο ντέρμπι με τη Σίτι ήταν εκτός οποιασδήποτε σκέψης μία ακόμη αποτυχία- για τη δε Λίβερπουλ παρά την ήττα η εικόνα της ήταν εξαιρετική και η επιστροφή του Σουάρεζ αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Για τον Ντέιβιντ Μόιες το πρώτο σημαντικό ματς που κερδίζει στον απαιτητικό πάγκο της Γιουνάιτεντ, του δίνει περιθώριο ανάσας. Για τον Μπρένταν Ρότζερς και μόνο το ότι η Λίβερπουλ είχε συντριπτική κατοχή μπάλας μέσα σε μία έδρα όπως το «Ολντ Τράφορντ» ήταν ένα ακόμη βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, πλην όμως το ρηχό ρόστερ που διαθέτει δεν του δίνει πολλά περιθώρια ελιγμών! Για τη Γιουνάιτεντ το να συνεχίσει στο Λιγκ Καπ δεν είναι ποτέ προτεραιότητα, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του Μόιες, ο οποίος παραμένει άτιτλος (αφήνω εκτός κουβέντας το Κομιούνιτι Σιλντ), δεν αποκλείω να βρίσκεται η σκέψη του να κυνηγήσει το να κατακτήσει αυτό το τρίτο τη τάξει Κύπελλο, για να έχει ένα πρώτο τρόπαιο να επιδείξει στο Μάντσεστερ. Για τη Λίβερπουλ οτιδήποτε θα ήταν καλό, αλλά μία θέση στην τετράδα στη φετινή σεζόν θα είναι σαν να παίρνει τον τίτλο. Επειδή λοιπόν μέχρι τον Ιανουάριο δεν υπάρχει κάτι άλλο για να ασχοληθεί πλην της Πρέμιερ Λιγκ, ίσως είναι πολύ καλύτερο που αποκλείστηκε. Και μάλιστα όχι από τη Νορθάμπτον ή τη Γκρίμσμπι όπως συνέβη παλιότερα ή από την Σουόνσι πέρσι στο «Ανφιλντ», αλλά από τη Γιουνάιτεντ παίζοντας καλά και χάνοντας στις λεπτομέρειες!
Για την Γιουνάιτεντ ήταν μία ακόμη επιβεβαίωση του πόσο σημαντικός είναι ο Γουέιν Ρούνει στην ομάδα της. Είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι είναι ο ηγέτης που θα ήθελε κάθε προπονητής μέσα στο γήπεδο και η δική του παρουσία αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα για το αν το επόμενο διάστημα η πρωταθλήτρια Αγγλίας θα βρει τα πατήματα της. Το μεγάλο σε βάθος ρόστερ της Γιουνάιτεντ ήταν πάντα το όπλο της στη ροή της σεζόν και αυτό φάνηκε και την Τετάρτη αφού άλλαξε πλην τριών όλους τους παίκτες που συνετρίβησαν στο Etihad.
Όσο για την επιστροφή του Σουάρεζ ήταν βέβαιο πως θα τον προδώσουν οι δυνάμεις του κάποια στιγμή παρόλα αυτά εκείνος πλησίασε πιο κοντά στο 1-1. Για αυτό που δεν υπήρχε αμφιβολία ήταν το πόσο πολύ θα προσπαθούσε. Είναι προβληματικός ως χαρακτήρας, αλλά δεν θα κοροϊδέψει όσο διάστημα ακόμη παίξει με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Μόνο που ο Ρότζερς πρέπει να βρει λύση με το πώς θα συνεργαστούν με τον Στάριτζ, κάτι που πέρσι λειτούργησε εν μέρει, ωστόσο η απουσία του Κουτίνιο αποδεικνύεται καταλυτική στο δημιουργικό κομμάτι. Όσο για τον Τζέραρντ λογικά πια δεν αντέχει να ανεβοκατεβαίνει το γήπεδο! Η απουσία δε του Τζόνσον στερεί τους «ρεντς» από τη πληθωρική του παρουσία σε όλο το δεξί άκρο αφού δεν είναι μόνο καλός αμυντικός, αλλά κυρίως εξαιρετικός στην επιθετική συνεισφορά!
Σε τελική ανάλυση ήταν ένα αληθινό ντέρμπι που είχε έναν νικητή έναν ηττημένο αλλά σχεδόν κανένα χαμένο! Και αυτό πραγματικά συμβαίνει σπάνια!
