Το παιδί που θα γινόταν μία μέρα βασιλιάς…
Το ρεκόρ μεταγραφής στη Βρετανία το 1985 ήταν 3,5 εκατομμύρια λίρες συνεπώς αντιλαμβάνεστε πως το ποσό των 250.000 που εκταμίευε η Λίβερπουλ δίνοντας τα στην Όλνταμ για ένα 17χρονο παλικάρι, τον Γουέιν Χάρισον, έμοιαζε εξωπραγματικό. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Θυμάμαι τη μέρα που παρουσιάστηκε επίσημα σαν να ήταν μόλις χτες. Ο πανευτυχής, Τζο Φέιγκαν, ο μάνατζερ που είχε οδηγήσει τη Λίβερπουλ σε τρεις τίτλους μέσα στο 1984, αισθανόταν πως έβρισκε στο πρόσωπο του πιο ακριβού τινέιτζερ στην Ευρώπη, ίσως και τον διάδοχο του μεγάλου Κένι Νταλγκλίς.
Ο Χάρισον είχε εντυπωσιάσει με τη φανέλα της Όλνταμ και όλες οι μεγάλες ομάδες του νησιού τον ήθελαν δικό τους. Η Γιουνάιτεντ και η Άρσεναλ έδιναν περίπου 230.000 λίρες αλλά την τελευταία στιγμή με προσωπική απόφαση του Φέιγκαν, η Λίβερπουλ ανέβασε την προσφορά. Ο Χάρισον έφτασε μετά βαΐων και κλάδων ωστόσο η μοίρα του επιφύλασσε το πιο σκληρό της πρόσωπο.
Μετά από μόλις πέντε ματς στην πρώτη ομάδα, ο νεαρός Γουέιν τραυματίστηκε σοβαρά σε ένα ατύχημα μέσα σε θερμοκήπιο, έχασε πάρα πολύ αίμα και χρειάστηκαν πολλές επεμβάσεις για να γλυτώσει. Τα επόμενα χρόνια, αν και δόθηκε δανεικός σε μικρότερης κατηγορίας ομάδες για να μπορέσει να ξαναβρεί την φόρμα και την αυτοπεποίθηση του, η ατυχία ήταν πάντα εκεί για να τον ρίχνει ξανά στο έδαφος. Ούτε μία ούτε δύο αλλά 12 εγχειρήσεις σημάδεψαν την σύντομη καριέρα του και το 1990 δανεικός στην Στόκπορτ θα τραυματιστεί πάρα πολύ σοβαρά οπότε η επιλογή ήταν μονόδρομος. Οι γιατροί του είπαν ξεκάθαρα πως αν συνέχιζε να αγωνίζεται θα κατέληγε σε αναπηρική καρέκλα.
Στα 23 του χρόνια, πια χωρίς να ξέρει τι να κάνει στη ζωή του, έγινε οδηγός νταλίκας και γενικά άρχισε να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να βγάλει τα προς το ζείν. Στις εποχές προ Πρέμιερ Λιγκ και των τρελών συμβολαίων, τα λίγα χρήματα που είχε στην άκρη εξανεμίστηκαν. Ο Χάρισον πάλεψε πολύ και σκληρά και παρότι δύο φορές οι παλιές του ομάδες, η Λίβερπουλ και η Όλνταμ έπαιξαν ματς προς τιμήν του , το 1992 και το 1994, μαζεύοντας κάποια καλά χρήματα, τα πράγματα στη ζωή του συνέχισαν να είναι τραγικά.
Χτυπημένος από καρκίνο στο πάγκρεας, τα τελευταία χρόνια πάλεψε σκληρά αλλά η μοίρα είχε προδιαγράψει τη τύχη του, από εκείνη την μοιραία μέρα στο θερμοκήπιο το 1985.
«Έφυγε» ανήμερα τα Χριστούγεννα στα 46 του χρόνια. Ήταν μία σκληρή υπενθύμιση για όλους πως σε αυτή τη ζωή εκτός από τις όποιες ικανότητες χρειάζεται και ένας σημαντικός παράγων που πολλές φορές αγνοούμε: η τύχη. Για ένα νεαρό παιδί που στα 17 του χρόνια ένοιωθε πως όλη η γη είναι στα πόδια του, δυστυχώς κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει όπως θα είχε ένα τόσο άδοξο και οδυνηρό τέλος!
Κοιτώντας ξανά το αθώο του χαμόγελο, δίπλα στον Φέιγκαν στην παρουσίαση του 1985, δεν μπορείς παρά να θυμώσεις με την ίδια τη ζωή που πραγματικά είναι άδικη πολλές φορές με τους ανθρώπους. Και η ιστορία του Γουέιν Χάρισον , του αγοριού που θα γινόταν βασιλιάς, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής οφείλει να είναι εκτός από θλιβερή και πολύ διδακτική…..
