 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
O μύθος θέλει τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον να δηλώνει στους πρώτους μήνες του στο «Ολντ Τράφορντ» το 1987, πως δεν θα ησυχάσει αν δεν ρίξει «τη Λίβερπουλ από τον γαμ.. θρόνο της». Αν και μοιάζει σχεδόν αδύνατο να το είπε τότε, γιατί θα τον έδεναν με ζουρλομανδύα, αφού η Λίβερπουλ έπαιρνε απανωτά πρωταθλήματα και η Γιουνάιτεντ ήταν άτιτλη από το 1967, το βέβαιο είναι πως κάποια μέρα το ξεστόμισε.
Για να βρει κανείς τέτοια συγκυρία σαν την σημερινή, πρέπει να πάει στο 1968. Τη χρονιά δηλαδή που η Σίτι έπαιρνε το τελευταίο της πρωτάθλημα και η Γιουνάιτεντ λίγες μέρες αργότερα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών για αγγλική ομάδα.
Ήταν Απρίλης του 1970. Έβρεχε καταρρακτωδώς και τίποταδεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη.Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες κι από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα. Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα.
Κάποτε ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον , πεισμωμένος από την αποτυχία του να αποκτήσει τον Αλαν Σίρερ που είχε προτιμήσει την Μπλάκμπερν για να δουλέψει με τον Κένι Νταλγκλίς, βγήκε στην αγορά και αγόρασε πανάκριβα τον Αντι Κόουλ. Παρά τα πολλά γκολ που έβαζε ο πρώην φορ της Νιούκαστλ, ο σερ Αλεξ δεν έκρυψε πως έψαχνε και για έναν ακόμη επιθετικό. Και μάλιστα χωρίς πολλά χρήματα.
Μπορεί από το ξεκίνημα της χρονιάς να λέγαμε ότι η Πρέμιερ Λιγκ έχασε φέτος σε ποιότητα όμως το φινάλε, μετατρέπει το φετινό πρωτάθλημα σε ένα από τα καλύτερα και τα πιο ξεχωριστά από το 1992 και μετά. Η απόσταση των μόλις 40 βαθμών από την πρώτη έως την τελευταία θέση το αποδεικνύει...
Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον το είπε ξεκάθαρα. Ο Μάνουελ Νόιερ ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας που είδε σε ένα ματς απέναντι στην ομάδα του, από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στο «Ολντ Τράφορντ».
Τα βραβεία είναι πάντα υποκειμενικά και κάποιος που αρέσει στον ένα πιθανότατα δεν είναι η προτίμηση κάποιου άλλου. Συμβαίνει παντού, πάντα, με κάθε βραβείο, ειδικά όταν μιλάμε για συνεισφορά ποδοσφαιριστών σε ένα άθλημα που είναι ομαδικό. Αλλά κάποια πράγματα μπορείς να τα εξηγήσεις και σε κάποια άλλα, πρέπει να λάβεις διάφορες παραμέτρους υπόψη.
Για την μπλε πλευρά του Μάντσεστερ η νίκη με το γκολ του Γιάγια Τουρέ είναι ιστορική. Τριάντα χρόνια περίμεναν μία πρόκριση σε τελικό Κυπελλου Αγγλίας, ενώ πάνε 35 από τότε που το ψαλιδάκι του Ντένις Τιούαρτ τους χάρισε ένα τίτλο, το Λιγκ Καπ. Συνεπώς λογικά το πανηγύρισαν , λογικά το ευχαριστήθηκαν και λογικά το βάζουν σε περίοπτη θέση στην καρδιά τους.
Η εικόνα στο «Ανφιλντ» τη νύχτα της Δευτέρας έβγαζε μέσα από τη σιωπή της ανθρώπινο μεγαλείο. Δυνάμωνες τον ήχο της τηλεόρασης για να βεβαιωθείς αν πραγματικά συνέβαινε αυτό που έβλεπες μπροστά σου, αλλά δεν το πίστευες. Ούτε μία φωνή, ούτε ήχος από 45.000 ανθρώπους. Ευλαβική τήρηση της σιγής και λίγα δευτερόλεπτα περισυλλογής για ό,τι θλιβερό συνέβη 22 χρόνια πριν στις 15 Απριλίου 1989.
Οι τρεις ασίστ του Ράιαν Γκιγκς, η αρχηγική παρουσία του Γουέιν Ρούνεϊ και ένας εξαιρετικός Έντουιν Φαν ντερ Σάαρ ανέβασαν τον πήχη των απαιτήσεων στα ύψη, στον αγγλικό "εμφύλιο", στον οποίο η Τσέλσι δεν κατάφερε να βρει απάντηση απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε διάρκεια 180 λεπτών.
